"Ja sam zaś, bracia moi, mam pewność [jestem przekonany] co do was, że i wy jesteście [obfici, ubogaceni] pełni dobroci, napełnieni umiejętnością [poznaniem, wiedzą] wszelkiego rodzaju i możecie [potraficie] jedni drugich pouczać [wzajemnie doradzać, korygować, upominać]. Jednak napisałem do was, bracia, tu i ówdzie nieco śmielej [odważniej], chcąc wam to [przypomnieć] odświeżyć w pamięci, a to na mocy łaski, która mi jest dana przez Boga, żebym był dla pogan [narodów] sługą [sługą publicznym, urzędnikiem] Chrystusa Jezusa, sprawującym świętą służbę zwiastowania ewangelii Bożej, aby poganie stali się ofiarą przyjemną, poświęconą przez Ducha Świętego. Mam tedy powód do chluby [bycia dumnym, zadowolonym] w Chrystusie Jezusie ze służby dla Boga."
Paweł zbliża się do końca listu. Będziemy teraz mieli, taki bardziej osobisty fragment, zawierający, życzenia, luźne spostrzeżenia, coś o autorze, coś o wierzących w Rzymie oraz pozdrowienia. Z tego końcowego fragmentu będziemy mogli dowiedzieć się coś więcej o Pawle i o społeczności w Rzymie. Paweł nie był jeszcze w Rzymie, ale część osób zna poprzez kontakt z wierzącymi Żydami np z Akwilą i Pryscylla, którzy zostali na jakiś czas wygnani z Rzymu, a potem wrócili. Podczas swoich wypraw pewnie nie raz spotkał się z członkami wspólnot w Rzymie. Stąd jego pewność, że są bogaci w dobroć. Wspaniałe świadectwo.
Możecie [potraficie] jedni drugich pouczać
Paweł również wie, że są oni również pełni wszelkiej potrzebnej wiedzy i umiejętności, aby w duchu dobroci, udzielać sobie na wzajem rad, by się wzajemnie pouczać, napominać, korygować, pocieszać i zachęcać.
W poprzednim wierszu czytaliśmy, że Pan Bóg obficie udziela, jest źródłem nadziei i dzięki temu możemy w nią obfitować. Teraz czytamy, że powinniśmy również posiadać i to w obfitości, w nadmiarze, dobroć i wszelkiego rodzaju potrzebne umiejętności, wiedzę, poznanie. Zapewne chodzi o naukę Jezusa i naukę apostolską.
A to wszystko ma służyć wspólnemu pouczaniu się; Jedni drugich mamy pouczać. Użyty tutaj grecki wyraz 'kauchēsin' znaczy wzajemnie doradzać, korygować się, upominać.
Czytamy, że Pan Bóg jeżeli obdarowuje, to czyni to hojnie. " W nim [w Jezusie] mamy odkupienie przez krew jego, odpuszczenie grzechów, według bogactwa łaski jego, której nam hojnie udzielił w postaci wszelkiej mądrości i roztropności," Efezjan 1: 7,8; W Jana 3:34 czytamy że Pan Bóg również; "udziela Ducha bez miary."
"I żeście w nim ubogaceni zostali we wszystko, we wszelkie słowo i wszelkie poznanie, ponieważ świadectwo o Chrystusie zostało utwierdzone w was," 1 Koryntian 1:5,6
I my także powinniśmy obdarowywać się na wzajem. To jest rzecz dobra. W Łukasza 6:38 czytamy; "Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, natłoczoną, potrzęsioną i przepełnioną dadzą w zanadrze wasze; Bo taką samą miarą, jaką mierzycie, odmierzą i wam." Nie możemy być skąpi czy chciwi. lecz chętni w dawaniu. w 2 Koryntian 9:7 czytamy, że "ochotnego dawcę Bóg miłuje."
I uczynił nas kapłanami Boga i Ojca swojego
Dalej Paweł pisze o swojej służbie dla Pana. Jest niczym kapłan, publiczny sługa w znaczeniu urzędnik Jezusa Chrystusa. Mamy tutaj wyraz grecki 'leitourgon' co znaczy publiczny sługa lub kapłan świątynny. Bob Utley pisze; "W starożytnej Grecji niektóre obowiązki państwowe nazywano liturgią (leitourgiai), które czasem były dobrowolną służbą społeczną na rzecz umiłowanego kraju." Dokładnie taką służbę dla Ewangelii wśród pogan pełni apostoł.
W dwunastym rozdziale Paweł apelował; "Wzywam więc was, bracia, przez miłosierdzie Boga, abyście stawili swoje ciała jako ofiarę żywą, świętą, przyjemną Bogu, tę rozumną służbę [służba świątynna związana z uwielbieniem Boga] waszą." 12:1. Teraz Paweł tłumaczy, że celem głoszenia Ewangelii poganom jest; "aby poganie stali się ofiarą przyjemną, poświęconą przez Ducha Świętego."
Skoro są ofiary miłe Bogu to muszą być i kapłani. Taki tok wypowiedzi Pawła informuje nas, że uczniowie Pana Jezusa, każdy bez wyjątku, czy to Żyd, czy poganin pełni służbę świątynną. Za czasów Pawła w Rzymie, tam nie było wspólnot pastorskich tak jak współcześnie. Pouczanie, duszpasterstwo, napominanie, zachęcanie, przypominanie i inne służby publiczne, świątynne należały do zadań wszystkich wobec wszystkich. Tam było powszechne kapłaństwo. Paweł pisze dość ciepło o wspólnotach w Rzymie, mimo problemów, mimo, ze był tam jakiś spór miedzy Żydami a poganami, miedzy mocnymi i słabymi. Mimo tego Paweł pisze, mam pewność co do was, że potraficie. Dlaczego ? Bo jesteście pełni dobroci, umiejętności i wszelakiej potrzebnej wiedzy. Macie wszystko co jest potrzebne do budowy społeczności.
W podobnym tonie pisał do zboru w Koryncie; "I żeście w nim ubogaceni zostali we wszystko, we wszelkie słowo i wszelkie poznanie." Nauczanie jest potrzebne, pewien fundament doktrynalny wypływający ze Słowa i z nauki apostolskiej jest potrzebny, Stary Testament jest potrzebny ku nauce. Szerzej o tym Paweł pisze w listach do Tytusa i do Tymoteusza.
Piotr mówi wyraźnie; "I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa."1 List Piotra 2:5; "Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości;"1 List Piotra 2:9,
Podobną myśl mamy w Objawieniu 1:5,6; Jemu [Jezusowi Chrystusowi], który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją, i uczynił nas rodem królewskim, kapłanami Boga i Ojca swojego, niech będzie chwała i moc na wieki wieków. Amen."
To jest powód do dumy, do chluby. Pełnienie tej zaszczytnej służby dla Pana. Są rzeczy z których możemy i powinniśmy być dumni. Na przykład Dawid pisze; "Dusza moja będzie się chlubić Panem!" Psalm 34:3
"Tak mówi Pan: Niech się nie chlubi mędrzec swoją mądrością i niech się nie chlubi mocarz swoją mocą, niech się nie chlubi bogacz swoim bogactwem! Lecz kto chce się chlubić, niech się chlubi tym, że jest rozumny i wie o mnie, iż Ja, Pan, czynię miłosierdzie, prawo i sprawiedliwość na ziemi, gdyż w nich mam upodobanie - mówi Pan." Jeremiasza 9:22,23
"Kto się tedy chlubi, w Panu niechaj się chlubi." 2 Koryntian 10:17
Bob Utley w komentarzu do Listu do Rzymian zauważył podobieństwo ostatnich i pierwszych rozdziałów. Pewne myśli Paweł powtarza. "Zakończenie tego listu w wielu kwestiach przypomina jego rozpoczęcie, 1:8-15
1. chwali ich wiarę (zob. 1:8)
2. broni Pawła jako apostoła ewangelii wysłanego do pogan (zob. 1:13.14)
3. wyraża jego pragnienie ich odwiedzenia (zob. 1:10-13)
4. wyraża pragnienie Pawła, aby mieszkańcy Rzymu wspomogli go po drodze do jeszcze nie zewangelizowanych rejonów (Hiszpanii, zob. 1:13)"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz