czwartek, 29 marca 2018

Rozdział 5:3-5

"ucisk [utrapienie] wywołuje cierpliwość, a cierpliwość [wytrwałość] doświadczenie [wypróbowanie], doświadczenie zaś nadzieję;  a nadzieja nie zawodzi, bo miłość [agape] Boża rozlana [rozlewana jest] jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany."


W poprzednich wierszach czytaliśmy, że wierzący mają powody do chluby, szczycenia się, chwalenia się czymś co jest dla nich ważne. Chlubimy się nie sobą, nie swoimi osiągnięciami, sukcesami, ale tym co uczynił dla nas i co przygotował nasz Pan. Zastanawialiśmy się wcześniej nad tematem wiary. Kolejnym kluczowym tematem jest nadzieja. Wiara nie jest jakimś statycznym i abstrakcyjnym stanem. Wiara jest dynamiczna i ściśle powiązana, z jednej strony z pewnością, a z drugiej z ufnym oczekiwaniem, spodziewaniem się.

Piąty rozdział porusza ważne zagadnienia w pewnym porządku. Na pierwszym miejscu jest usprawiedliwienie, a potem wynikająca z niego; wiara, pokój wobec Boga, dostęp do łaski, nadzieja chwały Bożej, ucisk, wytrwałość, wypróbowanie charakteru, nadzieja, a wszystko to wieńczy miłość Boża rozlewana w naszych sercach przez Ducha Świętego.

Błogosławiony mąż, który wytrwa w próbie

Wolą Bożą jest, aby uczniowie i słudzy Jezusa byli cierpliwi, wypróbowani, niezachwiani i wytrwali. Słowo greckie 'dokimen' użyte w czwartym wierszu dokładnie znaczy być wypróbowany przez ogień, tak jak się wytapia złoto, lub udowodnić, ze coś jest prawdziwe.  Takie tłumaczenie tego wyrazu widzimy w Septuagincie, gdzie termin ten został użyty na określenie wypróbowania metali w celu ich oczyszczenia ii stwierdzenia ich prawdziwości.  Czy naprawdę jesteś uczniem i sługą Jezusa? Na takie pytania najłatwiej jest odpowiedzieć w kontekście kłopotów, ucisku i utrapień. Trudności jednak prowadzą nas ku nadziei. Nie ku beznadziei, ale ku nadziei. Człowiek nieusprawiedliwiony, żyjący w konflikcie z Panem Bogiem dotyka beznadziei, często spodziewa się czegoś złego, obawia się, człowiek usprawiedliwiony z wiary, mający pokój z Bogiem spodziewa się dobrych rzeczy, ma nadzieję, że spotka go dobro. Ma nadzieję, bo jego Bóg jest Bogiem nadziei.

"A Bóg nadziei niechaj was napełni wszelką radością i pokojem w wierze, abyście obfitowali w nadzieję przez moc Ducha Świętego." Rzymian 15:13

"A wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani."Rzym. 8:28

"I będziecie w nienawiści u wszystkich dla imienia mego, ale kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony." Mat. 10:22

"Błogosławiony mąż, który wytrwa w próbie, bo gdy wytrzyma próbę, weźmie wieniec żywota, obiecany przez Boga tym, którzy go miłują." Jak. 1:12

Tą Bożą drogę ku wytrwałości w piękny sposób opisuje autor listu do Hebrajczyków; "Przypomnijcie sobie dni poprzednie, kiedy po swym oświeceniu wytrwaliście w licznych zmaganiach z utrapieniami, Czy to, gdy byliście wystawieni publicznie na zniewagi i udręki, czy też, gdy wiernie staliście przy tych, z którymi się tak obchodzono. Cierpieliście bowiem wespół z więźniami i przyjęliście z radością grabież waszego mienia, wiedząc, że sami posiadacie majętność lepszą i trwałą. Nie porzucajcie więc ufności waszej, która ma wielką zapła
tę. Albowiem wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego, co obiecał." Hebr. 10:32-36

W drugim Liście do
Tesaloniczan 1:4-5 Paweł dodaje; "Tak że i my sami chlubimy się wami w zborach Bożych, waszą wytrwałością i wiarą we wszystkich prześladowaniach waszych i uciskach, jakie znosicie; Jest to dowodem sprawiedliwego sądu Bożego i tego, że zostaliście uznani za godnych Królestwa Bożego, za które też cierpicie,"

Miłość Boża jest rozlana i rozlewa się

Miłość Boża to nie ledwie sączący się strumyk. To jest obfite rozlewisko, ciągłe wylewanie, i nikt tego kranu nie zakręca. Nawet jak przechodzimy przez czas srogich prób i doświadczeń, przechodzimy przez nasze ciemne doliny cienia śmierci.

To rozlewanie Bożej miłości, dzieje się przez Ducha Świętego, który został przez samego Pana Jezusa porównany do wody, do żywej wody, którą, jak pisze do Koryntian apostoł Paweł, wszyscy jesteśmy napojeni. Miłości Chrystusowej jest na tyle, że ogarnia nas zewsząd. Użyty tutaj zwrot 'jest rozlewana' to czas teraźniejszy wynikający z czasu przeszłego. Rozlewanie Bożej miłości trwa nadal.

"bo też w jednym Duchu wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało - czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem." 1 Koryntian 12:13

"Kto wierzy we mnie, jak powiada Pismo, z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej. A to mówił o Duchu, którego mieli otrzymać ci, którzy w niego uwierzyli; albowiem Duch Święty nie był jeszcze dany, gdyż Jezus nie był jeszcze uwielbiony." Jan. 7:38-39

"Bo miłość [agape] Chrystusowa ogarnia nas, którzy doszliśmy do tego przekonania, że jeden za wszystkich umarł; a zatem wszyscy umarli;" 2 Kor. 5:14

Nadzieja nie zawodzi

Wytrwałość rodzi niezłomny charakter, a silny, wypróbowany charakter rodzi nadzieję. A nadzieja nie przynosi wstydu, nie hańbi, nie rozczarowuje,  ponieważ miłość Boga jest rozlana  w naszych sercach przez Ducha Świętego, który został nam dany.

Nadzieja rodząca się w trudzie, wykuta wytrwałością nigdy nie zawiedzie. To czego się spodziewamy nigdy nie będzie powodem naszego wstydu czy hańby, ale zwycięstwa i chwały.

"aby Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam Ducha mądrości i objawienia ku poznaniu jego,  i oświecił oczy serca waszego, abyście wiedzieli, jaka jest nadzieja, do której was powołał, i jakie bogactwo chwały jest udziałem świętych w dziedzictwie jego." Efezjan 1: 17,18

"Albowiem my w Duchu oczekujemy spełnienia się nadziei usprawiedliwienia z wiary," Galacjan 5:5

"Im to chciał Bóg dać poznać, jak wielkie jest między poganami bogactwo chwały tej tajemnicy, którą jest Chrystus w was, nadzieja chwały." Kol. 1:27

Greckie słowo 'elpida'  oznacza  nadzieję, oczekiwanie spełnienia się czegoś pożądanego i ufność, że to się spełni, urzeczywistni. Przeciwieństwem nadziei jest beznadzieja rodząca obawy.

W Piśmie Świętym począwszy od Psalmów jest wiele fragmentów mówiących o błogosławionej nadziei, o tym, że dobrze jest pokładać nadzieję w Panu, żyć nią na co dzień. Dzisiaj nie wyczerpię tematu nadziei, bo jest on bardzo szeroki. Postaram się nadziei poświęcić odrębne rozważ
anie.

"Umiłowani, teraz dziećmi
Bożymi jesteśmy, ale jeszcze się nie objawiło, czym będziemy. Lecz wiemy, że gdy się objawi, będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go takim, jakim jest.  I każdy, kto tę nadzieję w nim pokłada, oczyszcza się, tak jak On jest czysty." 1 List Jana 3:2,3

"Połóżcie całkowicie nadzieję waszą w łasce, która wam jest dana w objawieniu się Jezusa Chrystusa." 1 List Piotra 1:12-13

"bo usłyszeliśmy o wierze waszej w Chrystusie Jezusie i o miłości, jaką żywicie dla wszystkich świętych,  dla nadziei, która jest przygotowana dla was w niebie; o niej to słyszeliście już przedtem w ewangelicznym Słowie prawdy,"  Kolosan 1:4,5

"Im to chciał Bóg dać poznać, jak wielkie jest między poganami bogactwo chwały tej tajemnicy, którą jest Chrystus w was, nadzieja chwały."  Kolosan 1:27

"Albowiem to, co niegdyś miało chwałę, teraz nie ma chwały z powodu chwały, która tamtą przewyższa.  Jeśli bowiem chwałę miało to, co przemija, daleko więcej jaśnieje w chwale to, co trwa.  Mając więc taką nadzieję, bardzo śmiało sobie poczynamy," 2 Koryntian 3:10-12

wtorek, 27 marca 2018

Rozdział 5:2,3

„Dzięki któremu też mamy dostęp [zbliżenie się] przez wiarę [wiarą] do tej łaski, w której stoimy [trwamy], i chlubimy [szczycimy] się nadzieją chwały Bożej. A nie tylko to, chlubimy się też z ucisków [utrapień, kłopotów], wiedząc, że ucisk [utrapienie, kłopoty] wywołuje cierpliwość [wytrwałość, chart ducha],”


Prz
ez odkupienie krwią Pana Jezusa Chrystusa mamy usprawiedliwienie, którego skutkiem jest pokój wobec Boga oraz dostęp do łaski. Czytamy, że ta możliwość zbliżenia się do tej niezasłużonej Bożej przychylności jest możliwy przez wiarę, przez pełne pewności zaufanie Bogu. Teraz widzimy jaka głęboka prawda biblijna jest zawarta w prostych słowach „Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony.” Uwierz, a będziesz miał dostęp do łaski, do usprawiedliwienia, do społeczności z Bogiem. Będziesz miał pokój z Bogiem i nadzieję chwały Bożej. To wszystko nazywa się Zbawieniem i to jest powód do naszej chluby. Jest się czym pochwalić przed znajomymi.

W dzisiejszych czasach dla wielu chrześcijan uwierzenie w Pana Jezusa nie wiąże się z prześladowaniami, uciskiem i cierpieniem. Dzisiaj większość chrześcijan nie ponosi żadnych kosztów z powodu swojej wiary w Pana Jezusa. Są jednak regiony, że i obecnie uwierzenie w Pana Jezusa sporo kosztuje. Za czasów Pawła ten kto uwierzył, doznawał prześladowania, srogich doświadczeń wiary, a nawet tracił życie. Cierpieli wierzący w Jerozolimie. Bracia w Rzymie za kilka lat po przeczytaniu listu Pawła doznają okrutnych prześladowań. Czy jesteśmy gotowi chlubić się z ucisków?

Mamy dostęp

O otwartym wstępie, o swobodnym dostępie do Ojca, do Jego tronu łaski mamy napisane w Liście do Efezjan i do Hebrajczyków;

„I [Jezus Chrystus] przyszedłszy, zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy są blisko. Albowiem przez niego mamy dostęp do Ojca, jedni i drudzy w jednym Duchu. Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga”; „w którym mamy swobodę i dostęp do Boga z ufnością przez wiarę w niego.” Efezjan 2:17-19; 3:12

„Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze.” Hebrajczyków 4:15,16

„Mając więc, bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez zasłonę, to jest przez ciało swoje, oraz kapłana wielkiego nad domem Bożym, wejdźmy na nią ze szczerym sercem, w pełni wiary, oczyszczeni w sercach od złego sumienia i obmyci na ciele wodą czystą; trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo wierny jest Ten, który dał obietnicę;” Hebrajczyków 10:19-23

Trudności i przeciwności wyrabiają wytrwałość

Nie lubimy trudności, czegoś co nas uciska, niewygód, kłopotów. Pan Bóg jednak chce aby uczniowie i słudzy Jezusa byli wytrwali, twardzi, stabilni, cierpliwi. Te cechy można wyrobić właśnie poprzez trudności i doświadczenia. Nie jest to miłe dla ciała, ale konieczne dla ducha. Niezawodność ogniw łańcucha sprawdza się poprzez ich naciąganie, i ylko wtedy możemy poznać, które z ogniw jest wadliwe i słabe.

„Poczytujcie to sobie za najwyższą radość, bracia moi, gdy rozmaite próby przechodzicie, wiedząc, że doświadczenie wiary waszej sprawia wytrwałość, wytrwałość zaś niech prowadzi do dzieła doskonałego, abyście byli doskonali i nienaganni, nie mający żadnych braków.” Jakuba 1:2-4

Dzisiaj w wielu miejscach głoszona jest ewangelia sukcesu i dobrobytu. Uwierz w Pana Jezusa a będziesz zdrowy, bogaty, twoja firma odniesie sukces, zdobędziesz pozycję, zrobisz karierę. To jest nauczanie niezgodne ze Słowem Bożym, które w wielu miejscach mówi o czymś zupełnie odwrotnym od odnoszenia cielesnych sukcesów.

„Tak jest, wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, prześladowanie znosić będą.” 2 Tymoteusza 3:12

„[Uczniowie] Zwiastując dobrą nowinę także temu miastu, pozyskali wielu uczniów i zawrócili do Listry, Ikonium i Antiochii, utwierdzając dusze uczniów i zachęcając, aby trwali w wierze, i mówiąc, że musimy przejść przez wiele ucisków, aby wejść do Królestwa Bożego.” Dzieje 14:22

O utrapieniu, ucisku i prześladowaniach Paweł pisze również w dalszej części Listu do Rzymian; „Któż będzie potępiał? Jezus Chrystus, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami. Któż nas odłączy od miłości Chrystusowej? Czy utrapienie, czy ucisk, czy prześladowanie, czy głód, czy nagość, czy niebezpieczeństwo, czy miecz? Jak napisano: Z powodu ciebie co dzień nas zabijają, uważają nas za owce ofiarne. Ale w tym wszystkim zwyciężamy przez tego, który nas umiłował.” Rzymian 8: 34-37

Chlubimy się nadzieją chwały Bożej

Paweł pisał, że „wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej,” Rzymian 3:23 Będąc w stanie wojny, w konflikcie z Panem Bogiem jesteśmy poza chwałą Bożą. Usprawiedliwienie z wiary, ale także ucisk i utrapienie prowadzą do chwały Bożej. Nie ma innej drogi do chwały.

Dalej w  Rzymian 8:18 czytamy; „Albowiem sądzę, że utrapienia teraźniejszego czasu nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić.”

Apostoł Piotr dodaje; „Bądźcie trzeźwi, czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, chodzi wokoło jak lew ryczący, szukając kogo by pochłonąć. Przeciwstawcie mu się, mocni w wierze, wiedząc, że te same cierpienia są udziałem braci waszych w świecie. A Bóg wszelkiej łaski, który was powołał do wiecznej swej chwały w Chrystusie, po krótkotrwałych cierpieniach waszych, sam was do niej przysposobi, utwierdzi, umocni, na trwałym postawi gruncie. Jego jest moc na wieki wieków. Amen!” 1 Piotra 5:8-11

„Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu, ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili. Błogosławieni jesteście, jeśli was znieważają dla imienia Chrystusowego, gdyż Duch chwały, Duch Boży, spoczywa na was.” 1 Piotra 4:12-14

„Weselcie się z tego, mimo że teraz na krótko, gdy trzeba, zasmuceni bywacie różnorodnymi doświadczeniami, ażeby wypróbowana wiara wasza okazała się cenniejsza niż znikome złoto, w ogniu wypróbowane, ku chwale i czci, i sławie, gdy się objawi Jezus Chrystus.” 1 Piotra 1:6,7

 Apostoł Paweł w liście do Tytusa pisze o oczekiwaniu błogosławionej nadziei; „Albowiem objawiła się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi, nauczając nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności i światowych pożądliwości i na tym doczesnym świecie wstrzemięźliwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa,” Tytusa 2:11-1e3

Na koniec chciałbym zwrócić uwagę na jeden fragment z Księgi Psalmów, który jest światłem w ciemnych dolinach utrapień i doświadczeń. „Bóg jest ucieczką i siłą naszą, Pomocą w utrapieniach najpewniejszą. Przeto się nie boimy, choćby ziemia zadrżała I góry zachwiały się w głębi mórz.” Psalm 46:2,3 Pamiętajmy o tym w kłopotach i w trudnych chwilach.

Uzupełnienie:

Przez którego też dostęp otrzymaliśmy
przez wiarę do tej łaski, w której stanęliśmy


Przez Jezusa Chrystusa, powiada Paweł, mamy dostęp do tej łaski, w której stoimy. Słowo przetłumaczone jako „dostęp” brzmi prosagogen. Wyrażenie to ma dwa znaczenia.

a) Zasadniczo oznacza ono przedstawienie kogoś osobie królewskiej; jest to podstawowe słowo na określenie podejścia wyznawcy do Boga. Inaczej mówiąc Paweł powiada: „Jezus uroczyście wprowadza nas przed oblicze Boga. On otwiera nam drzwi prowadzące do tronu Króla królów; gdy drzwi te są otwarte – istnieje stan łaski, nie potępienia, nie sądu, nie zemsty, lecz niezasłużonej, nie zapracowanej miłości, wprost niewiarygodnej dobroci Bożej”.

b) Słowo prosagogen ma jeszcze inne znaczenie. W późniejszej greczyźnie oznaczało ono miejsce, gdzie zawijały statki. Jest to przystań lub port. Stosując to znaczenie, swoje dotychczasowe wysiłki podobania się Bogu możemy porównać do bezradnych marynarzy walczących z dzikim żywiołem na środku morza. Teraz jednak, po usłyszeniu głosu Chrystusa, zawinęliśmy do przystani Bożej łaski, poznaliśmy pokój i ciszę, zależną nie od nas samych, lecz od dzieła Bożego. Ze względu na Chrystusa mamy możliwość zbliżenia się do Króla królów, możemy zawinąć do portu łaski Bożej.

William Barclay

poniedziałek, 26 marca 2018

Rozdział 5:1

„Usprawiedliwieni [uznani za sprawiedliwych] tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem [wobec, względem Boga] przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa,”

Piaty rozdział mówi nam o tym jakie dobrodziejstwa i błogosławieństwa wynikają z uznania nas za sprawiedliwych. Jednym z nich jest pokój względem Boga. Człowiek nieusprawiedliwieni jesteś w stanie wojny, konfliktu z Panem Bogiem. To jest tragiczna sytuacja, w której człowiek jest, lub wchodzi na wojenną ścieżkę z Panem Bogiem. O tym czytaliśmy w pierwszym rozdziale Listu do Rzymian. 1:21,22; 23-25; 28

„Dlatego że poznawszy Boga, nie uwielbili go jako Boga i nie złożyli mu dziękczynienia, lecz znikczemnieli w myślach swoich, a ich nierozumne serce pogrążyło się w ciemności. Mienili się mądrymi, a stali się głupi.”

„I zamienili chwałę nieśmiertelnego Boga na obrazy przedstawiające śmiertelnego człowieka, a nawet ptaki, czworonożne zwierzęta i płazy; dlatego też wydał ich Bóg na łup pożądliwości ich serc ku nieczystości, aby bezcześcili ciała swoje między sobą, ponieważ zamienili Boga prawdziwego na fałszywego i oddawali cześć, i służyli stworzeniu zamiast Stwórcy,”

„A ponieważ nie uważali za wskazane uznać Boga, przeto wydał ich Bóg na pastwę niecnych zmysłów, aby czynili to, co nie przystoi [nie wypada];”

Dalej w 3:23 Paweł pisze, że „wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej,” a to oznacza, że tym wszystkim brakuje pokoju wobec Boga. Co robić, czy człowiek w tej sytuacji jest bezradny? O, nie! Jest dar usprawiedliwienia przez krew Pana Jezusa. W poprzednich rozważaniach czytaliśmy wiele tekstów o odkupieniu, okupie, przebłaganiu, odpuszczeniu grzechów. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa mamy usprawiedliwienie i pokój wobec Boga.

To nie jest pokój, jako wewnętrzny stan błogiego spokoju, ale to jest pokój który zostaje zawarty gdy kończy się wojna. To jest zakończenie buntu i naszej wojny w stosunku do, skierowanej w stronę Pana Boga. Greckie słowo ‘pros’ znaczy; do, wobec, względem, w kierunku. Łaska usprawiedliwienia kończy wszelkie ludzkie działania wojenne skierowane przeciwko panu Bogu i zostaje zawarty trwały pokój.

Nasz dzisiejszy wiersz w tłumaczeniu Biblii Mesjańskiej brzmi; „Jako zatem uznani przez Boga za sprawiedliwych z powodu swej ufności, zachowujmy wciąż szalom z Bogiem za sprawą naszego Pana, Jeszui Mesjasza."  Biblia w tłumaczeniu księdza Wujka ten tekst tak oddaje;
"Będąc tedy z wiary usprawiedliwieni, pokój ku Bogu miejmy przez Pana naszego Jezusa Chrystusa:"  Przeczytajmy jeszcze tekst z Listu do Efezjan 2:13-16

„Ale teraz wy, którzy niegdyś byliście dalecy, staliście się w Chrystusie Jezusie bliscy przez krew Chrystusową. Albowiem On jest pokojem naszym, On sprawił, że z dwojga jedność powstała, i zburzył w ciele swoim stojącą pośrodku przegrodę z muru nieprzyjaźni, On zniósł zakon przykazań i przepisów, aby czyniąc pokój, stworzyć w sobie samym z dwóch jednego nowego człowieka i pojednać obydwóch z Bogiem w jednym ciele przez krzyż, zniweczywszy na nim nieprzyjaźń;”

Ten fragment mówi nam o stanie konfliktu, nieprzyjaźni, o braku pokoju człowieka z Bogiem. Pan Jezus jest naszym pokojem. Co to znaczy? Pan Jezus przez krzyż zburzył mur nieprzyjaźni, umożliwił pojednanie, zawarcie pokoju człowieka z Panem Bogiem. Zniszczył, zniweczył nieprzyjaźń, uznał za czystych jak śnieżnobiała wełna. To jest wielki dar niczym niezasłużonej życzliwości Bożej okazanej nam grzesznikom.

Podobną myśl mamy zapisaną w Liście do Kolosan 1:18-22  „On [Jezus Chrystus] także jest Głową Ciała, Kościoła; On jest początkiem, pierworodnym z umarłych, aby we wszystkim był pierwszy, ponieważ upodobał sobie Bóg, żeby w nim zamieszkała cała pełnia boskości i żeby przez niego wszystko, co jest na ziemi i na niebie, pojednało się z nim dzięki przywróceniu pokoju przez krew krzyża jego. I was, którzy niegdyś byliście mu obcymi i wrogo usposobionymi, a uczynki wasze złe były, teraz pojednał w jego ziemskim ciele przez śmierć, aby was stawić przed obliczem swoim jako świętych i niepokalanych, i nienagannych,”

Będąc w stanie pokoju z Bogiem sprawiamy, że Boży pokój może zamieszkać w naszych sercach, sprawować nad nimi władzę. Mając pokój z Bogiem, możemy być wypełnieni niebiańskim pokojem i żyć w pokoju z innymi ludźmi.

„A ponad to wszystko przyobleczcie się w miłość, która jest spójnią doskonałości. A w sercach waszych niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też powołani jesteście w jednym ciele; a bądźcie wdzięczni.” Kolosan 3:15

Ludzkość generalnie dąży do ostatecznej wojny z Bogiem. Widzimy to bardzo wyraźnie w Księdze Objawienia.

”I widziałem trzy duchy nieczyste jakby żaby wychodzące z paszczy smoka i z paszczy zwierzęcia, i z ust fałszywego proroka; a są to czyniące cuda duchy demonów, które idą do królów całego świata, aby ich zgromadzić na wojnę w ów wielki dzień Boga Wszechmogącego.” 16:13,14

„I widziałem niebo otwarte, a oto biały koń, a Ten, który na nim siedział, nazywa się Wierny i Prawdziwy, gdyż sprawiedliwie sądzi i sprawiedliwie walczy. (…) I szły za nim wojska niebieskie na białych koniach, przyobleczone w czysty, biały bisior. A z ust jego wychodzi ostry miecz, którym miał pobić narody, i będzie nimi rządził laską żelazną, On sam też tłoczy kadź wina zapalczywego gniewu Boga, Wszechmogącego. A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię: Król królów i Pan panów. (…) I widziałem zwierzę i królów ziemi, i wojska ich, zebrane, by stoczyć bój z tym, który siedział na koniu, oraz z jego wojskiem. I pojmane zostało zwierzę, a wraz z nim fałszywy prorok, który przed nim czynił cuda, jakimi zwiódł tych, którzy przyjęli znamię zwierzęcia i oddawali pokłon posągowi jego. Zostali oni obaj wrzuceni żywcem do jeziora ognistego, gorejącego siarką. A pozostali byli pobici mieczem wychodzącym z ust jeźdźca na koniu, i wszystkie ptaki nasyciły się ich ciałami.” 17:11-21

piątek, 23 marca 2018

Rozdział 4:23-25

„A nie napisano tego, że mu poczytano tylko ze względu na niego, ale ze względu na nas [z powodu nas], którym ma to być poczytane i którzy wierzymy w tego, który wzbudził Jezusa, Pana naszego, z martwych, który został wydany za [przez] grzechy [upadki, wykroczenia] nasze i wzbudzony z martwych dla usprawiedliwienia naszego.”

Ze względu na nas, którzy wierzymy

Ponieważ Abraham zaufał Bogu, i wier
zył w to, że cokolwiek On obiecał, ma moc i uczynić, oraz był przekonany, ze Pan Bóg ożywia umarłych i Który to, czego nie ma, powołuje do bytu, został usprawiedliwiony i uznany za sprawiedliwego. W dzisiejszym fragmencie czytamy, że historia Abrahama została napisana ze względu na nas którzy wierzymy. To jest bardzo osobisty fragment, dotyczący personalnie każdego wierzącego ucznia Pana Jezusa. Czytamy w nim,że również dla nas został wydany Syn Boży, za nasze grzechy oraz dla nas Pan Jezus Chrystus został wzbudzony z martwych, dla usprawiedliwienia naszego.

Niektórzy uważają, że Stary Testament już się wykonał, jest czymś co przeminęł
o z wiatrem i już nas nie „obowiązuje”. Jest to mylne pojęcie i Apostoł Paweł zadaje kłam takiemu twierdzeniu. "Cokolwiek bowiem przedtem napisano, dla naszego pouczenia napisano, abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę z Pism nadzieję mieli." Rzym. 15:4

On został wydany z powodu naszych grzech
ów

Pan Jezus został ukrzyżowany, za nasze grzechy, wykroczenia, upad
ki i występki. Umarł za wszystkie przestępstwa wobec prawa Bożego. W Nim mamy odkupienie, odpuszczenie grzechów, przebłaganie, usprawiedliwienie. On zapłacił okup za nas.  Ofiara przebłagalna Jezusa otworzyła, za darmo, z łaski drogę do trwałego, wiecznego pojednania i pokoju z Bogiem zarówno dla Żydów jak i dla Greków.

"A jeśli wzywacie jako Ojca tego, który bez względu na osobę sądzi każdego według uczynków jego, żyjcie w bojaźni przez czas pielgrzymowania waszego,  wiedząc, że nie rzeczami znikomymi, srebrem albo złotem, zostaliście wykupieni z marnego postępowania waszego, przez ojców wam przekazanego,  lecz drogą krwią Chrystusa, jako baranka niewinnego i nieskalanego.  Wprawdzie był On na to przeznaczony już przed założeniem świata, ale objawiony został dopiero w czasach ostatnich ze względu na was,  którzy przez niego uwierzyliście w Boga, który go wzbudził z umarłych i dał mu chwałę, tak iż wiara wasza i nadzieja są w Bogu.” 1 Piotra 1:17-21

"I są usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie,  którego Bóg ustanowił jako ofiarę przebłagalną przez krew jego, skuteczną przez wiarę, dla okazania sprawiedliwości swojej." Rzymian 3:25

"Cóż tedy na to powiemy? Jeśli Bóg za nami, któż przeciwko nam?  On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale go za nas wszystkich wydał, jakżeby nie miał z nim darować nam wszystkiego?  Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Przecież Bóg usprawiedliwia.  Któż będzie potępiał? Jezus Chrystus, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami." Rzymian 8:32-34

„W nim mamy odkupienie przez krew jego, odpuszczenie grzechów, według bogactwa łaski jego," Efez.
1:7

Zachęcam do
przeczytania rozważania, w którym zastanawialiśmy się jak drogocenną i zbawienna dla nas była śmierć Pana Jezusa. List do Rzymian; Rozdział 3:23-25

D
ziękując Ojcu, który was zdolnymi uczynił do uczestniczenia w dziedzictwie świętych w światłości, Który nas wyrwał z mocy ciemności i przeniósł do Królestwa Syna swego umiłowanego, W którym mamy odkupienie, odpuszczenie grzechów,” Kol. 1:12-14

Uzupełnienie: W naszym fragmencie czytamy, że Pan Jezus został wydany za grzechy nasze i wzbudzony z martwych dla usprawiedliwienia naszego. Jego okup wystarczy, nie ma tu miejsca, ani mowy o jego matce jako współodkupicielce. Dzisiaj uczyniono z Marii, skromnej służebnicy Pańskiej, królową, pośredniczkę, a nawet współodkupicielkę. W wielu miejscach kult maryjny  przesunął Pana Jezusa w jej cień. Tymczasem pierwszy kościół jakby zapomniał o jej zasługach. Co ciekawe, nie było jej na Ostatniej Wieczerzy, a Paweł w swoich listach, w tym w Liście do Rzymian, ani słowem o niej nie wspomina.

czwartek, 22 marca 2018

Rozdział 4:20-22

„[Abraham] nie zwątpił z niedowiarstwa [nie poddał się wątpliwościom]w obietnicę Bożą, lecz wzmocniony wiarą dał chwałę Bogu, mając zupełną pewność, że cokolwiek On obiecał, ma moc i uczynić. I dlatego poczytane mu to zostało za sprawiedliwość [usprawiedliwienie].”


„Kto wierzy we Mnie, choćby i umarł, żyć będzie” Jana 11: 25;
„Jeżeli nie uwierzycie, nie ostaniecie się.” Izajasza 7:9

Kontynuujemy rozważania na podstawie historii Abrahama. Jest ona dla nas, dla tych którzy wierzą ojcem i przykładem godnym naśladowania. Człowiek silnej wiary jest dobrym świadectwem dla innych i swoją postawą oddaje chwałę Panu Bogu. O tym pisze Paweł w tej części Listu do Rzymian.

Moje rozważanie jest rozwlekłe. Ma to pewien cel. W ten sposób mamy możliwość pochylić się na dłuższą chwilę nad jakimś zagadnieniem. Teraz przez kilka dni chodzę i rozmyślam o Abrahamie. Nie zawsze okoliczności były łatwe dla niego. Weźmy np. sytuację w jego domu po narodzeniu Ismaela, gdy Hagar zaczęła poniżać Sarę. To nie było miłe i nie trwało tylko przez jeden tydzień.

Kolejną rzecz na którą zwróciłem dzisiaj uwagę to ta, że wiara Abrahama stała się zupełną pewnością w momencie, gdy już obumarły wszystkie cielesne możliwości Abrahama. Gdy urodził się Ismael, to Sara była niepłodna, ale Abraham mógł mieć jeszcze dzieci. Toteż z Sarą wykombinowali związek z Hagar. Kilkanaście lat później również możliwość spłodzenia dziecka przez Abrahama, całkowicie obumarła. I dopiero wtedy Abraham mógł w pełni uwierzyć i zaufać Bogu, który ożywia umarłych i który to, czego nie ma, powołuje do bytu. Pan Bóg czasami doprowadza nas do parteru, do granicy naszych możliwości, by móc okazać Swoją życiodajną moc.

Wierzę, pomóż mojemu niedowiarstwu

Czasami wątpimy, szczególnie w obliczu trudnych sytuacji. Widzimy to w historii tonącego Piotra, który chodził z Jezusem po wodzie. „A [Piotr] widząc wichurę, zląkł się i, gdy zaczął tonąć, zawołał, mówiąc: Panie, ratuj mnie. A Jezus zaraz wyciągnął rękę, uchwycił go i rzekł mu: O małowierny, czemu zwątpiłeś?” Mateusza 14:30,31

Zdarza się, że nasza wiara słabnie, zniechęcamy się i otaczają nas fale wątpliwości. Ojciec opętanego chłopca prosi Pana Jezusa; „Wierzę, pomóż mojemu niedowiarstwu.” Uczniowie prosili Pana; „Dodaj nam wiary.” Apostoł Jakub upomina nas, by nasze życie z Panem nie było targane wątpliwościami. „Ale niech prosi z wiarą, bez powątpiewania; kto bowiem wątpi, podobny jest do fali morskiej, przez wiatr tu i tam miotanej.” Jakuba 1:6

Apostoł Paweł w Liście do Filipian 2:14,15 napisał; „Czyńcie wszystko bez szemrania i powątpiewania, abyście się stali nienagannymi i szczerymi dziećmi Bożymi bez skazy pośród rodu złego i przewrotnego, w którym świecicie jak światła na świecie,”

Mamy, tak jak Abraham, nie innego, tego samego wielkiego, wszechmogącego Boga, który „ożywia umarłych i który to, czego nie ma, powołuje do bytu." (4:17) i który „cokolwiek obiecał, ma moc i uczynić”. (4:21) Pamiętajmy o tym w chwilach wątpliwości....

”Ach, Wszechmocny Panie! Oto Ty uczyniłeś niebo i ziemię wielką swoją mocą i swoim wyciągniętym ramieniem; nie ma nic niemożliwego dla ciebie.” Jeremiasza 32:17

wtorek, 20 marca 2018

Rozdział 4:18-20

"Abraham wbrew nadziei, żywiąc nadzieję [z powodu nadziei], uwierzył, aby się stać ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co powiedziano: Takie będzie potomstwo twoje.  I nie zachwiał się [osłabł] w wierze, choć widział obumarłe ciało swoje, mając około stu lat, oraz obumarłe łono Sary;  i nie zwątpił z niedowiarstwa [nie poddał się wątpliwościom] w obietnicę Bożą, lecz wzmocniony wiarą dał chwałę Bogu,"


Czego dotyczyła obietnica; W Rodzaju 15:5 czytamy; „Potem wyprowadził go na dwór i rzekł: Spójrz ku niebu i policz gwiazdy, jeśli możesz je policzyć! I rzekł do niego: Tak liczne będzie potomstwo twoje.”

Czy widzieliście rozgwieżdżone niebo w letnią noc gdzieś na pustkowiu z dala od miejskich świateł? Gdzie widoku nie zakłóca żadna mgła, ani żadne obce światło. Cóż za widok? Abram mógł pomyśleć sobie, przecież ja nie mam ani jednego syna, a tutaj Pan Bóg mówi takie rzeczy, że będę miał tyle dzieci, co tych gwiazd na niebie. Czytamy, że Abraham, wtedy uwierzył Panu Bogu.

Mieć nadzieję wbrew nadziei

Pierwsze zdanie jest dość trudne do interpretacji, i jest różnie tłumaczone. Co to znaczy mieć nadzieję, wbrew nadziei. Inne tłumaczenia w tym KJV oddają to w taki sposób; „Który ponad nadzieję, w nadzieję uwierzył.”, lub „Który, ponad nadzieję uwierzył nadzieją.”. Miał nadzieję pomimo, że nie było żadnych powodów by mieć nadzieję.

W języku greckim mamy tutaj użyte słowo ‘par’. To jest bardzo wieloznaczne słowo, oznacza ono; od, przy, w, wobec, przez, a także przeciw, wbrew. Być przeciw czemuś, robić coś wbrew czemuś wymaga uporu, wytrwałości, cierpliwości, determinacji. Abraham swoją niezachwianą ufnością stawił czoła sytuacji beznadziejnej. Taka fraza, być wbrew nadziei, przeciwko nadziei, informuje nas, że to jest jakaś dynamiczna walka, zdecydowane przeciwstawienie się czemuś.

Wszystkie okoliczności, to co było wewnątrz i na zewnątrz Abrahama mówiło nie ma żadnej możliwości spełnienia tej obietnicy. Abraham jednak, na przekór, wbrew nawet nadziei, stając do walki przeciw nadziei, trzymał się niewzruszenie wiary. To jest wielka lekcja dla mnie. Nie jestem człowiekiem z żelaza, jeszcze zbyt łatwo ulegam okolicznościom, które rodzą wątpliwości. Chyba każdy z nas miewa wątpliwości.

Czy Abraham miał wątpliwości?

Myślę, że miał. Kiedy mamy wątpliwości, zaczynamy działać na własną rękę. Czasami nasze wątpliwości rodzą się pod wpływem naszych bliskich. Zdaje się, że cała sytuacja z narodzeniem Ismaela zrodziła się przez wątpliwości Sary. „Oto Pan nie pozwolił mi urodzić.” Państwo Abrahamowie chcieli dopomóc Panu Bogu w realizacji Jego obietnic. Była tu jakaś chwila zachwiania, jednak ostatecznie Abraham nie poddał się wątpliwościom, nie pozwolił by wzięły one górę i pogrzebały wiarę oraz obietnicę. Nadal Abraham nie miał dziecka obietnicy. Po ludzku sytuacja z roku na rok stawała się coraz bardziej beznadziejna, ale Abraham wbrew nadziei, żywił nadzieję, karmił ją, utrzymywał przy życiu, lub wiarą karmił nadzieję.

Jak już wcześniej napisałem, wiara Abrahama wzrastała przez wiele lat, z wiary w wiarę. Dojrzałość jego wiary widzimy w historii, gdy wędruje z Izaakiem w góry. Czytamy, że szedł z synem w kierunku góry, trzy dni. Przecież mógł zbudować ołtarz tuż za namiotem. Trzy dni drogi, długa droga. Głowa pełna rożnych myśli.  Czy były wątpliwości?  Kiedyś zapytam o to Abrahama. Prawdopodobnie nie. Bo Abraham szedł i wierzył, że Pan Bóg przygotował baranka, lub że jest On w mocy, nawet to co umarłe wzbudzić do życia.

”Po tych wydarzeniach wystawił Bóg Abrahama na próbę i rzekł do niego: Abrahamie! A on odpowiedział: Otom ja. I rzekł: Weź syna swego, jedynaka swego, Izaaka, którego miłujesz, i udaj się do kraju Moria, i złóż go tam w ofierze całopalnej na jednej z gór, o której ci powiem. Wstał tedy Abraham wczesnym rankiem, osiodłał osła swego i wziął z sobą dwóch ze sług swoich i syna swego Izaaka, a narąbawszy drew na całopalenie, wstał i poszedł na miejsce, o którym mu powiedział Bóg. Trzeciego dnia podniósł Abraham oczy swoje i ujrzał z daleka to miejsce. (…) I rzekł Izaak do ojca swego Abrahama tak: Ojcze mój! A ten odpowiedział: Oto jestem, synu mój! I rzekł: Oto ogień i drwa, a gdzie jest jagnię na całopalenie? Abraham odpowiedział: Bóg upatrzy sobie jagnię na całopalenie, synu mój. I szli obaj razem.” Rodz
aju 22:1-8

Ażeby wypróbowana wiara wasza okazała się cenniejsza niż znikome złoto


Również i nasza wiara jest testowana, czytamy o tym w 1 Piotra 1:6-7 „Weselcie się z tego, [miejcie n
adzieję, wbrew nadziei] mimo że teraz na krótko, gdy trzeba, zasmuceni bywacie różnorodnymi doświadczeniami,  ażeby wypróbowana wiara wasza okazała się cenniejsza niż znikome złoto, w ogniu wypróbowane, ku chwale i czci, i sławie, gdy się objawi Jezus Chrystus.”

Autor
listu do Hebrajczyków dodaje; „Nie porzucajcie więc ufności waszej, która ma wielką zapłatę.  Albowiem wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego, co obiecał.  Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie zwlekał;” Hebrajczyków 10:35-37

Lecz wzmocniony wiarą oddał chwałę Bogu.


Na koniec naszych dzisiejszych rozważań chciałbym abyśmy zwrócili uwagę na zwrot; "lecz wzmocniony w
iarą oddał chwałę Bogu.”   Wzrastająca wiara, silna, stabilna i wypróbowana wiara, niezachwiana ufność przysparza chwałę Panu Bogu. W ten sposób oddajemy Jemu chwałę.  Dzisiaj oddawanie chwały Bogu często ogranicza się do gestów i wyśpiewywanych, wypowiadanych deklaracji. Tymczasem oddajemy Panu Bogu chwałę, gdy będąc w doświadczeniach, w sytuacjach beznadziejnych, gdy nasza wiara bywa wypróbowywana w bardzo trudnych okolicznościach, nie wątpimy w obietnicę Bożą i karmimy naszą nadzieję wiarą. Paweł stawia Abrahama wierzącym w Rzymie, oraz nam za wzór godny do naśladowania.

poniedziałek, 19 marca 2018

Rozdział 4:16,17

"Przeto obietnica została dana na podstawie wiary, aby była z łaski i aby była zapewniona całemu potomstwu, nie tylko temu, które polega na zakonie, ale i temu, które ma wiarę Abrahama, ojca nas wszystkich, jak napisano: Ustanowiłem [uczyniłem] cię ojcem wielu narodów, zapewniona [realizacja obietnicy] przed Bogiem, któremu [uwierzył] zaufał, który ożywia umarłych i który to, czego nie ma, powołuje do bytu."


W poprzednim rozważaniu wiele miejsca poświęciłem obietnicy otrzymanych, za darmo, dzięki wierze wspaniałych aktów własności niebiańskich rzeczy. Staliśmy się dziedzicami, "tego co oko nie widziało, i ucho nie słyszało, a co Bóg przygotował dla tych, którzy Go miłują". 1 Koryntian 2:9

Apostoł Paweł kontynuuje tę myśl dalej, i pisze, że dziedzictwo jest dla tych którzy mają wiarę Abrahama, którzy tak jak on zaufali Bogu i dzięki temu, to co było w nim obumarłe, ożyło. Ponieważ; Co jest niemożliwego u ludzi, możliwe jest u Boga.

Biblia w kilku miejscach pisze, że Pan Bóg jest specjalistą od czynienia rzeczy z niczego, lub tworzenia życia z tego, co jest nieżywe, obumarłe. Abraham, gdy mu Pan powiedział, że on i Sara będą mieli syna, choć wydało im się to śmiesznym, Abraham uwierzył i to spowodowało, że obietnica ożyła i została zrealizowana.

Pan Bóg "otwierał łono" niepłodnym kobietom. Nie tylko Sara urodziła waznego w Bożym planie człowieka, ale również Elżbieta , matka Jana Chrzciciela.

„I oto Elżbieta, krewna twoja, którą nazywają niepłodną, także poczęła syna w starości swojej, a jest już w szóstym miesiącu. Bo u Boga żadna rzecz nie jest niemożliwa. I rzekła Maria: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego. I anioł odszedł od niej. A Maria wybrała się w onych dniach w drogę i udała się śpiesznie do górskiej krainy, do miasta judzkiego,” Łukasza 1:36-39

"On [Jezus] zaś rzekł: Co niemożliwego jest u ludzi, możliwe jest u Boga.” Łukasza 18:25-26

Apostoł Paweł podaje Abrahama za wzór i nazywa go "ojcem nas wszystkich". Czytając ten fragment zadaję sobie pytanie na ile czuję się dzieckiem Abrahama i na ile moja wiara jest silna, podobna do wiary ojca Abrahama. Ta idea Abrahamowego ojcostwa jest bardzo interesująca. O tym mówił Jan Chrzciciel; " „A gdy [Jan Chrzciciel] ujrzał wielu faryzeuszów i saduceuszów, przychodzących do chrztu, rzekł do nich: Plemię żmijowe, kto was ostrzegł przed przyszłym gniewem? Wydawajcie więc owoc godny upamiętania; niech wam się nie zdaje, że możecie wmawiać w siebie: Ojca mamy Abrahama; powiadam wam bowiem, że Bóg może z tych kamieni wzbudzić dzieci Abrahamowi.” Mateusza 3:7-9.  To było wielkie proroctwo o rozszerzeniu niebańskiego dziedzictwa na pogan.

Abraham i Sara byli martwi, nie zdolni do rodzenia dzieci, do reprodukcji życia i z tej "nicości" Pan Bóg stworzył nowe życie.

W Rodzaju 18:12-14 czytamy; "Toteż roześmiała się Sara sama do siebie, mówiąc: Teraz, gdy się zestarzałam, mam tej rozkoszy zażywać! I pan mój jest stary! Na to rzekł Pan do Abrahama: Dlaczego to roześmiała się Sara, mówiąc: Czyżbym naprawdę mogła jeszcze rodzić, gdy się zestarzałam? Czy jest cokolwiek niemożliwego dla Pana? W oznaczonym czasie za rok wrócę do ciebie, a Sara będzie miała syna."

Jak piękne jest świadectwo wiary Hioba; "Wiem, że Ty możesz wszystko i że żaden twój zamysł nie jest dla ciebie niewykonalny." Hioba 42:2

Rozważając temat obumierania. Chciałby abyśmy zwrócili przy okazji uwagę na słowa Pana zapisane w Jana 12:23,24; „A Jezus odpowiedział im, mówiąc: Nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, jeśli ziarnko pszeniczne, które wpadło do ziemi, nie obumrze, pojedynczym ziarnem zostaje; lecz jeśli obumrze, obfity owoc wydaje.”

Śmierć Pana Jezusa, dała początek nowemu życiu. Zakon nie dawał życia, wręcz przeciwnie prowadził do śmierci. Ktoś kto uważa, że przez uczynki Zakonu można być usprawiedliwionym, tak na prawdę twierdzi, że śmierć Jezusa była niepotrzebną.  Również "śmierć" uczniów Jezusa i nowe narodzenie, co symbolicznie okazujemy podczas chrztu, prowadzi do nowego życia, które Słowo Boże nazywa Nowym Stworzeniem.

"Albowiem ani obrzezanie, ani nieobrzezanie nic nie znaczy, lecz nowe stworzenie." Galacjan 6:15;

" Bo miłość Chrystusowa ogarnia nas, którzy doszliśmy do tego przekonania, że jeden za wszystkich umarł; a zatem wszyscy umarli; a umarł za wszystkich, aby ci, którzy żyją, już nie dla siebie samych żyli, lecz dla tego, który za nich umarł i został wzbudzony. (...) Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe." 2 Koryntian 5:14-17

Uzupełnienie: Bardzo ważnym wierszem dla
tego fragmentu jest wiersz 19 z 11 rozdziału Listu do Hebrajczyków, w którym czytamy, że Abraham, "Sądził, że Bóg ma moc wskrzeszać [Izaaka] nawet umarłych; toteż jakby z umarłych, mówiąc obrazowo, otrzymał go z powrotem." Mówiąc obrazowo Abraham wierzył, że Pan Bóg jest w mocy nawet to co martwe wskrzesić do życia. Ten wiersz mówi jak silną wiarą była wiara Abrahama. On nie szedł pod górę z przekonaniem, ze jakoś to będzie. Nie targały nim wątpliwości.  On naprawdę był gotowy zabić swojego umiłowanego syna. Ale wierzył, ufał, był PEWNY, że Bóg wzbudzi mu go z powrotem, z martwych. Ponieważ Bóg  któremu uwierzył i  zaufał, jest Bogiem który ożywia umarłych i który to, czego nie ma, powołuje do bytu.

sobota, 17 marca 2018

Rozdział 4:13-15

"Albowiem nie na podstawie zakonu [prawa] była dana obietnica Abrahamowi bądź [lub] [i] jego potomstwu [nasieniu], że ma być dziedzicem świata, lecz na podstawie usprawiedliwienia z wiary.  Bo jeśli dziedzicami są tylko ci, którzy polegają na zakonie [prawie], tedy wiara jest daremna [pozbawiona znaczenia] i obietnica wniwecz się obróciła [stała się bezużyteczna];  gdyż zakon [prawo] pociąga [sprowadza] za sobą gniew [karę]; gdzie bowiem nie ma zakonu [prawa], nie ma też przestępstwa[wykroczenia]."


Jakie dziedzictwo miał Abraham, co odziedziczyli po nim
następne pokolenia. Plemię Abrahama to  lud wędrowny, i tak naprawdę własnością Abrahama, był tylko ten kawałek ziemi zakupiony na grób dla Sary. Abraham był właścicielem czegoś o wiele bardziej wartościowego od posiadłości ziemskich. Przez wiarę odziedziczył niebiańskie bogactwo. Dzisiejszy fragment mówi o dziedzictwo duchowym, niebiańskim, wiecznym. Żydzi koncentrowali się na cielesnych aspektach, korzyściach społeczności z Bogiem i wiary w Boga. Tak jak Abraham, Paweł przeciwnie od Żydów, myśli o rzeczach duchowych, o czym czytamy w Liście do Hebrajczyków. My dzisiaj, kiedy mówimy o dziedzictwie, mamy na myśli fortunę, dobra materialne. Nie o takim dziedzictwie jest tutaj mowa. Dziedzictwo to coś więcej niż spadek. Pewne rzeczy dziedziczymy po rodzicach w genach, pewnie jest ich więcej niż widzialnych dóbr w postaci majątku.

"Wszyscy oni, [Abraham również], poumiera
li w wierze, nie otrzymawszy tego, co głosiły obietnice, lecz ujrzeli i powitali je z dala; wyznali też, że są gośćmi i pielgrzymami na ziemi.  Bo ci, którzy tak mówią, okazują, że ojczyzny szukają. I gdyby mieli na myśli tę, z której wyszli, byliby mieli sposobność, aby do niej powrócić;  lecz oni zdążają do lepszej, to jest do niebieskiej. Dlatego Bóg nie wstydzi się być nazywany ich Bogiem, gdyż przygotował dla nich miasto.”  Hebrajczyków 11:13-16

„Przez wiarę usłuchał Abraham, gdy został powołany, aby pójść na miejsce, które miał wziąć w dziedzictwo, i wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie.  Przez wiarę osiedlił się jako cudzoziemiec w ziemi obiecanej na obczyźnie, zamieszkawszy pod namiotami z Izaakiem i Jakubem, współdziedzicami tejże obietnicy.  Oczekiwał bowiem miasta mającego mocne fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg.” Hebrajczyków 11:8-
10

Ci, którzy są
powołani, otrzymali obiecane dziedzictwo wieczne

Czy Abraham jest ojcem tylko Żydów? Czy nie pogan także? Tak jest, i pogan, także. Również 
poganie, przez wiarę są dziedzicami, współdziedzicami obietnicy. O tym niezniszczalnym, wiecznym, czystym, żywym dziedzictwie czytamy w innych miejscach NT.

„Bło
gosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa,  ku dziedzictwu nieznikomemu i nieskalanemu, i niezwiędłemu, jakie zachowane jest w niebie dla was,  którzy mocą Bożą strzeżeni jesteście przez wiarę w zbawienie, przygotowane do objawienia się w czasie ostatecznym.” 1 Piotra 1:3-5

Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy.  A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli.” Rzymian 8:16,17

"I dlatego jest On pośrednikiem nowego przymierza, ażeby gdy poniesiona została śmierć dla odkupienia przestępstw popełnionych za pierwszego przymierza, ci, którzy są powołani, otrzymali obiecane dziedzictwo wieczne."  Hebrajczyków 9
:15

"A powiadam, bracia, że ciało i krew nie mogą odziedziczyć
Królestwa Bożego ani to, co skażone, nie odziedziczy tego, co nieskażone." 1 Koryntian 15:50

"Otóż, obietnice dane były Abrahamowi i potomkowi jego. Pismo nie mówi: I potomkom - jako o wielu, lecz jako o jednym: I potomkowi twemu, a tym jest Chrystus.  Powiadam więc to: Testamentu uprzednio przez Boga uprawomocnionego nie unieważnia zakon, który został nadany czterysta trzydzieści lat później, tak żeby obietnica była unicestwiona. Jeśli bowiem dziedzictwo wywodzi się z zakonu, to już nie z obietnicy. Bóg zaś obdarzył nim łaskawie Abrahama przez obietnicę."
Galacjan 3: 16-18

Dziedzictwo

Dziedzictwo to majątek przejęty jako spadek, dobra kultury, nauki i sztuki pozostawione przez poprzednie pokolenia, spuścizna, dziedziczenie lub prawo dziedziczenia czegoś.

Dziedzictwem dla potomków Abrahama jest ziemia obiecana; „I wprowadzę was do ziemi, którą przysiągłem dać Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Dam wam ją w dziedzictwo, Ja, Pan.” Wyjścia 6:8. W Psalmach czytamy, że dziedzictwem Pana jest naród wybrany; „Zbaw lud swój i błogosław dziedzictwo swoje! Paś ich podtrzymuj na wieki!”; „Błogosławiony naród, którego Bogiem jest Pan, Lud, który wybrał sobie na dziedzictwo.” Psalm 28:9; 33:12

Wierzący uczniowie Pana Jezusa, zarówno Żydzi jak i poganie są dziedzicami Królestwa Bożego i to jest dziedzictwo wieczne. Posłuchajcie, bracia moi umiłowani! Czyż to nie Bóg wybrał ubogich w oczach świata, aby byli bogatymi w wierze i dziedzicami Królestwa, obiecanego tym, którzy go miłują? Jakuba 2:5; „Cokolwiek czynicie, z duszy czyńcie jako dla Pana, a nie dla ludzi, wiedząc, że od Pana otrzymacie jako zapłatę dziedzictwo, gdyż Chrystusowi Panu służycie.” Kolosan 3:23, 24;

„Czytając to, możecie zrozumieć moje pojmowanie tajemnicy Chrystusowej, która nie była znana synom ludzkim w dawnych pokoleniach, a teraz została przez Ducha objawiona jego świętym apostołom i prorokom, mianowicie, że poganie są współdziedzicami i członkami jednego ciała i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez ewangelię.” Efezjan 3:4-6. Apostoł Piotr o siostrach w Panu pisze, że dziedziczą one łaskę życia; „skoro i one są dziedziczkami łaski żywota,” 1 Piotra 3:7

Bo gdzie nie ma prawa, tam nie ma przestępstwa

W
naszym dzisiejszym fragmencie Listu do Rzymian czytamy, że; "Jeśli bowiem dziedzicami są ci, którzy są z prawa, to wiara stała się daremna i obietnica obróciła się wniwecz, Gdyż prawo sprowadza gniew, bo gdzie nie ma prawa, tam nie ma przestępstwa."

W Rzymian 3:20 czytaliśmy, że przez zakon jest poznanie grzechu; "Dlatego z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwiony przed nim żaden człowiek, gdyż przez zakon jest poznanie grzechu." Podobna myśl podaje  Paweł w Rzymian 7:7; " Cóż więc powiemy? Czy Prawo jest grzechem? żadną miarą! Ale jedynie przez Prawo zdobyłem znajomość grzechu. Nie wiedziałbym bowiem, co to jest pożądanie, gdyby Prawo nie mówiło: Nie pożądaj."

Prawo jest potrzebne, umożliwia ono poznanie grzechu, zobaczenie go i precyzyjne zdefiniowanie. Weźmy na przykład prawo drogowe. Wykroczenie pojawia się gdy służby drogowe postawią jakiś znak. Znak ograniczający prędkość w terenie zbudowanym, odwołuje się do prawa. Jeżeli przekroczę prędkość w tym miejscu stanę się przestępcą. Zakaz jazdy po spożyciu alkoholu jest zabroniony prawem. Jeżeli wypiję i siądę za kierownicą, jestem przestępcą. Dlaczego ? ponieważ jest prawo, są przepisy, znaki. To one czynią mnie przestępcą. Podobnie jest z Zakonem, z Prawem Bożym.

Gdyby nie było prawa, nikt by nie miał powodu gniewać się na nas, lub karać gdy przekraczamy prędkość lub jedziemy podchmieleni. To prawo determinuje karę i słuszny gniew prawodawcy. Gdy jest prawo, to wobec niego możesz się zbuntować i być nieposłuszny. Bez prawa, nie można by było mówić o buncie i o nieposłuszeństwie, o grzechu. Czytamy, że Abraham był posłuszny Bogu. Paweł w innym miejscu pisze, "Gdyż to wiedzcie na pewno, iż żaden rozpustnik albo nieczysty, lub chciwiec, to znaczy bałwochwalca, nie ma udziału w Królestwie Chrystusowym i Bożym.  Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowy, z powodu nich bowiem spada gniew Boży na nieposłusznych synów. " Efezjan 5:5,6

Na koniec coś jeszcze o obietnicy dziedziczenia. Abrahamowi i jego potomstwu, cielesnemu i duchowemu, była dana obietnica, że ma być dziedzicem świata.  W języku greckim mamy użyte słowo 'kosmou', co również oznacza uporządkowany wszechświat.  To jest wielka, trudna do wyobrażenia obietnica. O takiej samej wielkiego formatu obietnicy czytamy w Księdze Objawienia 21:6,7
"I rzekł do mnie: Stało się. Jam jest alfa i omega, początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo ze źródła wody żywota.  Zwycięzca odziedziczy to wszystko, i będę mu Bogiem, a on będzie mi synem."

Przez wiarę, dzięki wierze odziedziczysz to wszystko... To jest obietnica.

List do Rzymian w przekładzie TNP




Pod adresem: https://drive.google.com/file/d/1mKWL5pi_4AHv4HrIsKGxpFcRScoocg5i/view?usp=sharing

znajduje się do pobrania plik PDF z Listem do Rzymian w przekładzie TNP Fundacji Świadome Chrześcijaństwo. Zachęcam do pobrania i korzystania z tego, moim zdaniem, bardzo dobrego, dokładnego i merytorycznego przekładu.

piątek, 16 marca 2018

Rozdział 4:9-12

"Czy więc to błogosławieństwo odnosi się tylko do obrzezanych, czy też i do nieobrzezanych? Mówimy bowiem: Wiara została poczytana Abrahamowi za sprawiedliwość. W jakich więc okolicznościach została poczytana? Było to po obrzezaniu czy przed obrzezaniem? Nie po obrzezaniu, lecz przed obrzezaniem.  I otrzymał znak obrzezania jako pieczęć usprawiedliwienia z wiary, którą miał przed obrzezaniem, aby był ojcem wszystkich wierzących nieobrzezanych i aby im to zostało poczytane za sprawiedliwość,  i aby był ojcem obrzezanych, którzy nie tylko są obrzezani, ale też wstępują w ślady wiary ojca naszego Abrahama z czasów przed obrzezaniem."


L
ist do Rzymian jak na razie jest listem do Hebrajczyków. Apostoł dyskutuje z Judejczykami. Jest to typowy Midrasz, czyli komentarz do fragmentów Tory. Paweł nie prowadzi ekumenicznego dialogu z Żydami. Nie pisze, że są na dobrej drodze, nie utwierdza ich w błędzie . Z Dziejów Apostolskich dowiadujemy się, że Żydzi szczerze nienawidzili Pawła. Myślę, że w Rzymie nie byli wyjątkiem. Ciekawe jaki stosunek do Pawła mają współcześni Żydzi, szczególnie ortodoksyjni?

W kolejnym naszym rozważaniu mamy tekst ponownie o obrzezaniu. Obrzezanie było pieczęcią przymierza jakie Pan Bóg zawarł z Abrahamem. Kiedy Abraham uwierzył i zostało to mu przypisane za sprawiedliwość, Abraham nie był obrzezany, tak naprawdę Abraham nie był jeszcze Żydem. Można powiedzieć, że był poganinem. Nie był obrzezany i nie znał Prawa Mojżeszowego, a mimo to został uznany za sprawiedliwego przed Bogiem.

W Księdze Rodzaju 26:4,5 mamy zapisaną informację, że Abraham przestrzegał Prawa, zachowywał przykazania i przepisy. „Rozmnożę potomstwo twoje jak gwiazdy na niebie i dam potomstwu twemu wszystkie te kraje, a wszystkie narody ziemi będą błogosławione przez potomstwo twoje,  dlatego że Abraham był posłuszny głosowi mojemu i strzegł tego, co mu poleciłem, przykazań moich, przepisów moich i praw moich.

W tym tekście mamy słowo ‘prawo’, w Biblii hebrajskiej ‘torah’. A więc 'torah'  to szersze pojęcie niż Zakon, Prawo Mojżeszowe.  Zastanawiamy się jakie to było prawo. Adam gdy zgrzeszył "poznał dobro i zło", znał jakieś 'torah' i wiedział co podoba się Bogu. Kiedy Abraham ukrył przed Abimelechem fakt, że Sara jest jego żoną. Kiedy Pan nawiedził we śnie Abimelecha, ten zwrócił się do Abrahama;  "Cóżeś nam uczynił? I cóż ci zawiniłem, żeś ściągnął na mnie i na moje królestwo wielki grzech? Używa słowa grzech, a grzech jest rozpoznany gdy jest prawo.

Jednym z przepisów prawa jakie Pan Bóg objawił Abrahamowi było obrzezanie. Cały siedemnasty rozdział Księgi Rodzaju to opis obrzezania Abrahama, Ismaela i wszystkich mężczyzn w domu Abrahama.

"I ustanowię przymierze moje między mną a tobą i potomkami twoimi po tobie według pokoleń ich jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim i potomstwa twego po tobie.  Ziemię, na której przebywasz jako przychodzień, całą ziemię kanaanejską dam tobie i potomstwu twemu po tobie na wieczne posiadanie i będę Bogiem ich.  Nadto rzekł Bóg do Abrahama: Ty zaś, a po tobie wszystkie pokolenia, dochowujcie przymierza mego.  A to jest przymierze moje, przymierze między mną a wami i potomstwem twoim po tobie, którego macie dochować: obrzezany zostanie u was każdy mężczyzna. (…)  Wtedy Abraham wziął syna swego Ismaela i wszystkich urodzonych w swym domu, i wszystkich nabytych za pieniądze, wszystkich mężczyzn wśród swych domowników i obrzezał napletki ich tego samego dnia, jak mu nakazał Bóg.  A miał Abraham dziewięćdziesiąt dziewięć lat, gdy obrzezano jego napletek.  Ismael zaś, syn jego, miał trzynaście lat, gdy obrzezano jego napletek.  Tego samego dnia zostali obrzezani Abraham i jego syn Ismael.” Rodzaju 17:7-10; 23-26

"Znak obrzezania natomiast otrzymał jako pieczęć usprawiedliwienia z wiary, kiedy nie był jeszcze obrzezany. W ten sposób stał się ojcem wszystkich, którzy chociaż nie są obrzezani - wierzą, ażeby otrzymać usprawiedliwienie."  NT edycja św. Pawła

Usprawiedliwienie z wiary Abrahama miało miejsce co najmniej trzynaście lat przed ustanowieniem obrzezania. O obrzezaniu napisałem we wcześniejszych rozważaniach do rozdziału 2:25-27, w których podkreśliłem wagę wewnętrznego obrzezania serca. Tak jak obrzezanie Abrahama było znakiem, pieczęcią przemierza w ST, tak obrzezanie serca i pieczęć Ducha Świętego we wnętrzu wierzącego są znakiem przymierza NT. Jednak usprawiedliwienie, wymazanie, zasłonięcie naszych osobistych grzechów, przebaczenie, widzimy, że miało i ma miejsce na początku nowej, właściwej drogi.

Temat obrzezania był trudnym, problematycznym i konfliktogennym tematem dla wierzących uczniów Pana Jezusa. Byli bracia Judejczycy, którzy z gorliwości chcieli obrzezywać braci z pogan. W liście do Filipian 3:2, Paweł ostrzega; "strzeżcie się przesady w obrzezywaniu [strzeżcie się obrzezywaczy]." Zresztą sam apostoł Paweł miał pewną trudność z praktykowaniem obrzezan
ia.

Pisząc lis
t do zboru w Galatach ostro występuje przeciwko obrzezywaczom; "Oto ja, Paweł, powiadam wam: Jeśli się dacie obrzezać, Chrystus wam nic nie pomoże.  A oświadczam raz jeszcze każdemu człowiekowi, który daje się obrzezać, że powinien cały zakon wypełnić.  Odłączyliście się od Chrystusa wy, którzy w zakonie szukacie usprawiedliwienia; wypadliście z łaski." (...) "Ci wszyscy, którzy chcą się podobać od strony cielesnej, zmuszają was do obrzezania, byle tylko nie cierpieć prześladowania dla krzyża Chrystusowego.  Bo nawet ci, którzy poddają się obrzezaniu, sami zakonu nie przestrzegają, ale chcą, abyście wy się obrzezywali, by mogli z ciała waszego się chlubić". Galacjan 5:1-4; 6:12,13

Tymczasem sam Paweł obrzezał Tymoteusza ze względu na Żydów; "A był ta
m pewien uczeń, imieniem Tymoteusz, syn Żydówki, która była wierząca, i ojca Greka.  Bracia z Listry i Ikonium wystawili mu dobre świadectwo Paweł chciał, aby ten udał się z nim w drogę, toteż wziąwszy go, obrzezał ze względu na Żydów, którzy mieszkali w owych okolicach; wszyscy bowiem wiedzieli, że jego ojciec był Grekiem."  Dzieje 16:2,3

Później widzimy Pawła i innych wierzących z Jerozolimie w trudnej, dwuznacznej  sytuacji, która dotyczyła również obrzezania; " A gdy przybyliśmy do Jerozolimy, bracia przyjęli nas radośnie.  Nazajutrz zaś poszedł Paweł z nami do Jakuba, a gdy przybyli wszyscy starsi,  pozdrowiwszy ich, wyłożył im szczegółowo, czego Bóg dokonał wśród pogan przez jego służbę. A oni, gdy to usłyszeli, chwalili Boga i powiedzieli mu: Widzisz, bracie, ile to jest tysięcy Żydów, którzy uwierzyli, a wszyscy gorliwie trzymają się zakonu;  o tobie jednak powiedziano im, że wszystkich Żydów, którzy żyją między poganami, nauczasz odstępstwa od Mojżesza, mówiąc, żeby nie obrzezywali dzieci ani też nie zachowywali zwyczajów.  Co tu robić? Z pewnością usłyszą, że przyszedłeś.  Zrób więc to, co ci mówimy: Jest między nami czterech mężów, którzy uczynili ślub;  weź ich, poddaj się wraz z nimi oczyszczeniu i pokryj za nich koszty, aby mogli ostrzyc głowy; wtedy wszyscy poznają, że to, co im o tobie powiedziano, nie odpowiada prawdzie, lecz że i ty sam przestrzegasz zakonu."  Dzieje Apostolskie 21:17-24

Na koniec przypomnijmy sobie słowa Pawła na temat obrzezania, które już rozważaliśmy; "
Albowiem nie ten jest Żydem, który jest nim na zewnątrz, i nie to jest obrzezanie, które jest widoczne na ciele,  ale ten jest Żydem, który jest nim wewnętrznie, i to jest obrzezanie, które jest obrzezaniem serca, w duchu, a nie według litery; taki ma chwałę nie u ludzi, lecz u Boga." Rzymian 2:28,29

czwartek, 15 marca 2018

Opowieść kaukaska

Dawno dawno temu u podnóża gór Kaukazu żył książę Szamel. Władał swoim państwem sprawiedliwie, miłował swój lud i sam przez lud był miłowany. Był odważny, mądry i sprawiedliwy. Często wyruszali na wojny i zdobywali łupy wojenne. Łupy te były własnością całego szczepu i nikt nie mógł sobie przywłaszczyć coś dla siebie. Ponieważ zdarzały się kradzieże, książę wydał surowy zakaz przywłaszczania przez kogokolwiek łupów należących do wszystkich. Kto przekroczy zakaz, zostanie ukarany stoma uderzeniami knuta. Była to sroga kara i niejeden przepłacił ją życiem. Zdarzyło się, że zakaz złamała starsza kobieta, matka księcia. Co robić? Książę kochał swoją matkę, i wiedział, że tej kary nie przeżyje. Z drugiej strony, jeżeli kara nie zostanie nie zostanie wykonana, wówczas sprawiedliwość księcia poddana będzie w wątpliwość, a on sam straci autorytet.  To był bardzo trudny moment w życiu księcia Szamela. Zamknął się w namiocie, na cały dzień. Wieczorem wyszedł i nakazał wykonanie kary. Zgromadzeni ludzie wstrzymali oddech. Czy ich książę okaże się teraz okrutnym, zimnym, człowiekiem bez serca? Staruszka na widok syna wybuchnęła płaczem, "Synu przebacz mi, daruj mi winę, zmiłuj się nade mną." Kat przywiązał staruszkę do słupa. Gdy jednak pierwsze uderzenie spadło na plecy matki, książę zrzucił z siebie płaszcz i zasłoniwszy własnym ciałem matkę, rozkazał. Bij dalej, aż do ostatniego uderzenia! W ten sposób rozwiązał trudny problem. Uratował matkę i swój autorytet, a jego poszarpane ranami i spływające krwią plecy były świadectwem , jak poważnie szczep musi traktować rozkazy, prawo i sprawiedliwość.

"Lecz on zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Uk
arany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni. Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan jego dotknął karą za winę nas wszystkich." Izajasza 53:5,6

„W nim mamy odkupienie przez krew jego, odpuszczenie grzechów, według bogactwa łaski jego, Efez. 1:7

„A jeśli wzywacie jako Ojca tego, który bez względu na osobę sądzi każdego według uczynków jego, żyjcie w bojaźni przez czas pielgrzymowania waszego, i Wiedząc, że nie rzeczami znikomymi, srebrem albo złotem, zostaliście wykupieni z marnego postępowania waszego, przez ojców wam przekazanego, lecz drogą krwią Chrystusa, jako baranka niewinnego i nieskalanego. ” 1 Piotr. 1:17-19

środa, 14 marca 2018

Rozdział 4:6-8

"[Błogosławiony człowiek], któremu Bóg udziela usprawiedliwienia, niezależnie od uczynków; Błogosławieni [szczęśliwi], którym odpuszczone są nieprawości [bezprawie][przewinienia] i których grzechy są zakryte [zasłonięte]; Błogosławiony mąż, któremu Pan grzechu nie poczyta [policzy]."


"Błogosławiony ten, któremu odpuszczono występek, Którego grzech został zakryty! Błogosławiony człowiek, któremu Pan nie poczytuje winy, A w duchu jego nie ma obłudy!" Psalm 32:1,2

"Lecz moim szczęściem być blisko Boga. Pokładam w Panu, w Bogu nadzieję moją, Aby opowiadać o wszystkich dziełach twoich." Psalm 73:28

Trzy błogosławieństwa z Listu do Rzymian

Dość dobrze znamy osiem błogosławieństwa z Kazania na Górze. Przy okazji czy pamiętacie siedem błogosławieństw z Księgi Objawienia? Są bardzo pouczające.

Czy jesteś człowiekiem szczęśliwym, błogosławionym? Co to znaczy być szczęśliwym, błogosławionym? Być zdrowym, mieć kochającą rodzinę, przyjaciół, mieć pieniądze, zrealizować marzenia. Dawid napisał; Być szczęśliwym to być blisko Boga. Być błogosławionym, to być człowiekiem usprawiedliwionym, któremu grzechy zostały zakryte. Czy zastanawiałeś się kiedyś nad tym? Abraham nie był dokonały, grzeszył, czasami szedł swoją drogą, chybiał celu. A Dawid? Ten to dopiero grzeszył, ma na swoim koncie cudzołóstwo, a nawet morderstwo. Fatalną w skutkach decyzję o policzeniu ludności, wbrew woli Bożej. Było co zakryć. Dawid, jego bliscy, a także naród ponosił konsekwencje jego grzechów, jednak jego relacja z Bogiem, jakaś jego wewnętrzna pokora i wrażliwość pozwalała czuć mu się błogosławionym człowiekiem, któremu Pan Bóg zasłonił grzechy, dlatego bo Dawid był człowiekiem pokornym, skłonnym do upamiętnia i pokuty. Został nazwany człowiekiem według Bożego serca.

Dawidowi z powodu grzechu było bardzo ciężko;  "Nie ma na ciele moim miejsca, Które by nie było uszkodzone przez gniew twój, I nie ma nic zdrowego w kościach moich Z powodu grzechu mojego.  Winy moje bowiem wyrosły ponad głowę moją, Są jak wielki ciężar, zbyt ciężki dla mnie." Psalm 38:4-5 Jednak widzi wyjście z tej sytuacji, woła do Pana;  "Nie opuszczaj mnie, Panie, Boże mój! Nie oddalaj się ode mnie! Śpiesz mi z pomocą, Panie, zbawienie moje!" Ps. 38:22-23

Dawid doskonale rozumiał co to znaczy, że człowiek którego grzechy zostały przebaczone i zakryte jest człowiekiem szczęśliwym. Można powiedzieć, że Dawid z tego powodu był szczęśliwym człowiekiem. O tym, powołując się właśnie na Dawida pisze Apostoł Paweł w dzisiejszym fragmencie Listu do Rzymian.

„Błogosławieni, których nieprawości są przebaczone i których grzechy są zakryte. Błogosławiony człowiek, któremu Pan nie poczyta grzechu.” Rzym. 4:7,8

On grzechy nasze sam na ciele swoim poniósł na drzewo

W pierwszych rozdziałach Listu do Rzymian mamy wypisaną całą listę nieprawości i grzechów. Potem pamiętamy zwrot akcji w słowach; "Ale teraz". Nastąpiła zmiana, dzięki ofiarniczej śmierci Zbawiciela, przez krew Jezusa Chrystusa mamy odkupienie, przebłaganie, odpuszczenie grzechów. To są powody by uczeń Chrystusa, jeżeli wierzy, nie wątpi, jeżeli ufa, by czuł się błogosławionym i szczęśliwym.

"On grzechu nie popełnił ani nie znaleziono zdrady w ustach jego; On, gdy mu złorzeczono, nie odpowiadał złorzeczeniem, gdy cierpiał, nie groził, lecz poruczał sprawę temu, który sprawiedliwie sądzi; On grzechy nasze sam na ciele swoim poniósł na drzewo, abyśmy, obumarłszy grzechom, dla sprawiedliwości żyli; jego sińce uleczyły was. Byliście bowiem zbłąkani jak owce, lecz teraz nawróciliście się do pasterza i stróża dusz waszych." 1 Piotra 2:22-25

Pan Bóg jest zainteresowany by zakryć grzech człowieka bezbożnego. Ofiary za grzech, cała idea odkupienia i zbawienia krąży wokół zakrycia grzechów. Jednak, w procesie zakrycia grzechów, bardzo ważne jest by człowiek  uświadomił sobie swoją grzeszność, upamiętał się, odwrócił się od grzechów i pokutował za nie.

"Lecz gdy mówię do bezbożnego: Na pewno umrzesz, a on odwróci się od swojego grzechu, będzie wypełniał prawo i sprawiedliwość, Będzie oddawał zastaw, zwracał to, co zagrabił, postępował zgodnie z zasadami życia, nie popełniając występku, na pewno będzie żył, nie umrze.  Nie będzie się pamiętało żadnych jego grzechów, które popełnił; będzie wypełniał prawo i sprawiedliwość; na pewno będzie żył." Ezechiela 33:14-16

"Bo wiele jest naszych występków wobec ciebie, a nasze grzechy świadczą przeciwko nam; świadomi jesteśmy naszych występków i znamy własne przewinienia;" Izajasza 59:12

Dużą rolę w procesie zakrycia grzechów odgrywają wierzący. Dzisiaj nie lubimy napominania, zwracania uwagi, czepiania się, a jest to braterska przysługa, która może ubłogosławić wielu. O tej przysłudze braterskiej napisał Jakub; "
Bracia moi, jeśli kto spośród was zboczy od prawdy, a ktoś go nawróci, niech wie, że ten, kto nawróci grzesznika z błędnej drogi jego, wybawi duszę jego od śmierci i zakryje mnóstwo grzechów." Jakuba 5:19-20

Co to jest grzech?


Słowo „grzech” z hebrajskiego chattá't lub greckiego hamartía to czasowniki które oznaczają nie trafić w cel, „chybić”, a także zabłądzić, pomylić drogę. To jest bardzo interesująca definicja. Bardzo mi przypadła do gustu. Grzeszysz to znaczy jesteś na niewłaściwej drodze, chybiasz celu, idziesz w złym kierunku. Musisz zawrócić. Słowo Boże nazywa to nawróceniem.

Pan Bóg chce aby człowiek chodził Jego drogami i podążał do właściwego celu; "Tak mówi Pan, twój Odkupiciel, Święty Izraelski: Ja, Pan, twój Bóg, uczę cię tego, co ci wyjdzie na dobre, prowadzę cię drogą, którą masz iść," Izajasza 48:17

Polskie słowo grzech od XIV w. pochodzi od czes. hřich, ros. grech grech? ‘błąd, pomyłka, uchybienie’ – pokrewne z lit. graiżus ‘kręty, krzywy’ i łot. greizs ‘krzywy,pochyły, ukośny’ – jest to kontynuacja bałtosłow. groi-so- w pierwotnym znaczeniu ‘skrzywienie, odchylenie od czegoś’.

Grzech jest ściśle powiązany z prawem, jest teologicznym odpowiednikiem wykroczenia, przestępstwa w świeckim rozumieniu prawa. Słowo grzech, grzeszyć, grzeszne występuje około 60 razy w Liście do Rzymian. Jest to wyrażenie jedno z kluczowych i temat grzechu będziemy kontynuować w dalszych rozważaniach.

Jaka jest definicja grzechu według Tory?

Tora zawiera micwot, czyli przykazania. Nakazy i zakazy dane przez Boga. Grzech to złamanie któregokolwiek z nich.

Przypominamy, że przykazania dzielą się na te, które dotyczą relacji człowieka z Bogiem, i takie, które dotyczą relacji człowieka z człowiekiem. Słowem hebrajskim oznaczającym ogólnie grzech jest awera (występek). Jednak w Torze użyte są trzy podstawowe określenia odwołujące się do trzech poziomów grzechu: „Jestem Bóg Miłosierny przed tym, jak zgrzeszysz, i Bóg Miłosierny po tym, jak zgrzeszysz i powrócisz. (…) wybaczający przewinienie,bunt i wykroczenie,” (Szemot 34, 6-7).

• Awon – to grzech wynikający z nieumiejętności kontrolowania emocji. Popełniony świadomie, ale nie z intencją naruszenia przykazania, lecz z powodu słabości charakteru – przewinienie.
• Pesza – to najpoważniejszy grzech, popełniony ze świadomością i intencją grzechu, rozmyślne naruszenie przykazania – bunt przeciw Bogu.
• Chataa – grzech przypadkowy, popełniony przez nieuwagę – wykroczenie.

Judaizm uważa, że żaden człowiek nie jest doskonały: „Bo nie ma na ziemi człowieka tak sprawiedliwego, że czyniłby tylko dobro i nigdy nie grzeszył” (Księga Koheleta 7, 20). Grzech nie równa się więc wiecznemu potępieniu („wieczne potępienie” nie jest znane w judaizmie). Natomiast istnieje teszuwa („powrót”, skrucha), która umożliwia wymazanie popełnionych win.

W Rzymian 3:23 czytaliśmy; "Wszyscy bowiem zgrzeszyli." w 3:9 "Albowiem już przedtem obwiniliśmy Żydów i Greków o to, że wszyscy są pod wpływem grzechu," Wszyscy znaleźli się na niewłaściwej drodze. W Księdze Kaznodziei 7:20 czytamy; "Zaiste, nie ma na ziemi człowieka sprawiedliwego, który by tylko dobrze czynił i nie grzeszył." Prorok Izajasz pisze; "Choć wasze grzechy będą czerwone jak szkarłat, jak śnieg zbieleją; choć będą czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna." Izajasza 1:18

Szczęśliwi są ci, którym odpuszczone są nieprawości i przewinienia i których grzechy są zasłonięte. Są oni adresatami wspaniałych życzeń z Księgi Objawienia;

"Łaska wam i pokój od tego, który jest i który był, i który ma przyjść, i od siedmiu duchów, które są przed jego tronem,  I od Jezusa Chrystusa, który jest świadkiem wiernym, pierworodnym z umarłych i władcą nad królami ziemskimi. Jemu, który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją,  I uczynił nas rodem królewskim, kapłanami Boga i Ojca swojego, niech będzie chwała i moc na wieki wieków. Amen". Obj. 1:4-6

wtorek, 13 marca 2018

Rozdział 4:4-6

"A gdy kto spełnia uczynki [pracuje] , zapłaty za nie nie uważa się za łaskę, lecz za należność;  gdy zaś kto nie spełnia uczynków [nie gromadzi uczynków], ale wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego [niepobożnego], wiarę jego poczytuje [przypisuje] mu się za sprawiedliwość,  jak i Dawid nazywa błogosławionym człowieka, któremu Bóg udziela usprawiedliwienia, niezależnie od uczynków;"


Za darmo

Apostoł Paweł podkreśla, że usprawiedliwienie, zbawienie jest zapisane, przepisane na nasze konto, jest z Łaski, za darmo. Jest to dar. „I są usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie,” Rzymian 3:24

Dzisiaj utarło się, że jeżeli coś jest za darmo, to albo to nie jest wartościowe, (czyli, że jest do niczego), że coś komuś zbywa, lub ktoś chce nas naciągnąć na coś jeszcze innego. Mówi się, że dzisiaj nic nie jest za darmo. Nawet Ewangelia nie jest za darmo. Co prawda Pan Jezus powiedział, „darmo wzięliście, darmo dawajcie.” Mateusza 10:7 Ale gdy to co otrzymaliśmy za darmo trafiło na grunt ludzi biznesu, z głoszenia Ewangelii, z upowszechniania Słowa Bożego zaczęto czerpać zyski. Powstał dobrze prosperujący przemysł ewangelizacyjny, chrześcijański przemysł rozrywkowy itp. Ale Pan Bóg nikogo nie oszukuje, nie chce się wzbogacić, jak mówi, ze coś jest za darmo, to jest za darmo, z Jego łaski. I to nie są błahe rzeczy. Ci którzy coś od Pana Boga otrzymują, są błogosławieni, szczęśliwi.

Gromadzenie uczynków


List do Rzymian nie ignoruje potrzeby czynienia dobra. Abraham spełniał uczynki, Paweł w wielu miejscach pisze o konieczności czynienia dobrych uczynków, apeluje o nie do zborów, "A niech się i nasi uczą celować w dobrych uczynkach." Tytusa 3:14, ale dobre uczynki nie mają wartości handlowej. Zresztą w naszym dzisiejszym fragmencie błędnie przetłumaczono greckie słowo; 'ergazomeno'. To słowo nie oznacza czynów, działań, ale dotyczy ono pracy.

Co to jest praca? Według słownika jet to celowa działalność człowieka zmierzająca do wytworzenia określonych dóbr materialnych lub kulturalnych, wytwór takiej działalności, zwłaszcza w dziedzinie nauki lub kultury, a także zajęcie, zatrudnienie jako źródło zarobku. Paweł używając słowa 'ergazomeno' podkreślił bardzo wyraźnie, że usprawiedliwienia, nie można wytworzyć, natrudzić się przy tym, tymi własnymi rękoma zapracowałem, "w pocie czoła" na usprawiedliwienie.

William Barclay w swoim komentarzu napisał; "Paweł był mądrym nauczycielem, znał drogi ludzkiego rozumowania i dlatego zaczyna od postaci Abrahama. Dotąd mówił o wierze, która jest przecież pojęciem abstrakcyjnym. Przeciętny umysł ludzki ma wielkie trudności z uchwyceniem i zrozumieniem pojęć abstrakcyjnych. Mądry nauczyciel wie, że każde słowo musi stać się ciałem, każde pojęcie musi stać się osobą, ponieważ tylko w ten sposób przeciętny człowiek może uchwycić treść danego pojęcia i jego rolę w życiu ludzkim. Dlatego Paweł powiada: „Przed chwilą mówiłem o wierze. Jeżeli chcecie dowiedzieć się czym jest wiara, spójrzcie na Abrahama”. Pragnie on, by jego czytelnicy abstrakcyjne pojęcie wiary zauważyli w działaniu i przez to właściwie zrozumieli, czym jest wiara."

Dojrzała wiara prowadzi do heroicznych czynów

Dojrzała wiara, żywa wiara jest ściśle powiązana z uczynkami. O tym czytamy w Liście Jakuba. Kiedy Abraham szedł pod górę by złożyć Izaaka w ofierze Bogu, to był heroiczny czyn, akt posłuszeństwa Bogu. Dojrzała wiara prowadzi do heroicznych czynów. Popatrzmy na proroków, bohaterów wiary z Listu do Hebrajczyków, na wielu misjonarzy, reformatorów, pierwszych tłumaczy Pisma Świętego na języki narodowe. Jakub pisze, że uczynki Abrahama zostały uznane za sprawiedliwe. Czy Abraham robił to dla jakieś korzyści ? Czy to była jego praca "w pocie czoła"?  Nie.

Apostoł Paweł nie neguje dobrych uczynków.  W wierszu czwartym wcale nie mamy zachęty do tego, by nie czynić dobrych uczynków.  Paweł w dalszej części Listu do Rzymian wiele miejsca poświęca dobrym uczynkom. Zobaczymy to za jakiś czas. Więc o czym jest tutaj mowa?  "Lecz kto nie gromadzi uczynków."  Ważne są motywacje i postawa serca. Jeżeli dobre uczynki są wartością handlową, efektem naszej wytężonej pracy, są powodem do chluby,  i wywyższania się nad innym, co się zdarza. Jeżeli poprzez czynienie dobra chcemy zdobyć uznanie u ludzi, to je znajdziemy, ale to nie będzie uznanie u Boga. Wszelka filantropia, moda na pomaganie, działania charytatywne są w wielu sytuacjach, "gromadzeniem dobrych uczynków." Gdzie tu jest miejsce na przechwałki? Nie ma. Pan Bóg patrzy na serce, patrzył na serce Abrahama, znał je doskonale.

"I uwierzył Abraham Bogu i poczytane [przypisane] mu to zostało ku usprawiedliwieniu, i nazwany został przyjacielem Boga." Jakuba 2:23

W dzisiejszym fragmencie mamy ponownie użyte słowo, przypisać, poczytać. "Wiarę jego poczytuje [przypisuje] mu się za sprawiedliwość," W poprzednim rozważaniu coś więcej napisałem na ten temat. To jest ważne, kluczowe słowo. W czwartym rozdziale zostało użyte 9 razy. Podobne mamy użyte w Fil. 1:18-19; "A jeżeli ci jakąś szkodę wyrządził albo jest ci coś winien, mnie to przypisz.  Ja, Paweł, piszę własnoręcznie, ja zapłacę; nie mówię już o tym, żeś mi siebie samego winien." To jest dobra ilustracja dla znaczenia tego słowa w temacie usprawiedliwienia.

Pan Bóg, "Zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego przez kąpiel odrodzenia oraz odnowienie przez Ducha Świętego,  Którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego.  Abyśmy, usprawiedliwieni łaską jego, stali się dziedzicami żywota wiecznego, którego nadzieja nam przyświeca." Tytusa 3:5-7

poniedziałek, 12 marca 2018

Rozdział 4:1-3

"Cóż tedy powiemy, co osiągnął Abraham, praojciec nasz według ciała?  Bo jeśli Abraham z uczynków został usprawiedliwiony, ma się z czego chlubić, ale nie przed Bogiem.  Bo co mówi Pismo? Uwierzył Abraham Bogu i poczytane [przypisane] mu to zostało za sprawiedliwość."


W rozdziale czwartym, apostoł Paweł wspomina Abrahama, jako przykład człowieka który uwierzył i dzięki temu został usprawiedliwiony. To
wskazanie na Abrahama jest ważnym argumentem Pawła w dyskusji przeciwko Żydom, którzy uważali, że przestrzeganie Prawa i uczynki są drogą do usprawiedliwienia. W życiu Abrahama mamy pokazaną jego wiarę i posłuszeństwo Bogu. Zwróćmy uwagę na to, że w momencie gdy Pan Bóg pokazuje Abramowi gwiazdy na niebie, nie istnieje jeszcze Zakon w sensie Prawa Mojżeszowego, a Abram nie jest jeszcze obrzezany. Do jego usprawiedliwienia potrzebna była wiara, nic więcej, żadne uczynki, żadna praca, żaden trud z jego strony. Ale to co czytamy w 15 rozdziale Księgi Rodzaju to dopiero początek drogi wiary. Później wiara Abrahama staje się doskonalsza, głębsza, wypróbowana, rozwija się z wiary w wiarę.

Przez wiarę Abraham okazał posłuszeństwo

„I u
kazał się Pan Abramowi i rzekł: Ziemię tę dam potomstwu twemu. Wtedy zbudował tam ołtarz Panu, który mu się ukazał. Stamtąd wyruszył w góry na wschód od Betelu i rozbił swój namiot. Betel było z zachodu, a Ai ze wschodu. Tam zbudował Panu ołtarz i wzywał imienia Pana.” Rodzaju 12:7,8

W tym fragmencie widzimy Abrahama, który ma bliską relację z Panem Bogiem. Buduje ołtarz, miejsce spotkania z Panem i tam wzywa Jego imienia. Podczas jednego takiego bliskiego spotkania Abram uwierzył, zaufał Panu.

„Potem wyprowadził go [Pan Bóg] na dwór i rzekł: Spójrz ku niebu i policz gwiazdy, jeśli możesz je policzyć! I rzekł do niego: Tak liczne będzie potomstwo twoje. Wtedy uwierzył Panu, a On poczytał mu to ku usprawiedliwieniu.” Rodzaju 15:6
W liście do Galacjan 3:6-9 Paweł odniósł się do tej historii z życia Abrahama. Napisał coś bardzo ważnego, a mianowicie że wszyscy wierzący, nawet poganie, Grecy i barbarzyńcy, ci którzy są z wiary, są synami Abrahama.

"Tak Abraham uwierzył Bogu i poczytano mu to ku usprawiedliwieniu. Z tego możecie poznać, że ci, którzy są z wiary, są synami Abrahama. A Pismo, które przewidziało, że Bóg z wiary usprawiedliwia pogan, uprzednio zapowiedziało Abrahamowi: W tobie będą błogosławione wszystkie narody. Tak więc ci, którzy są ludźmi wiary, dostępują błogosławieństwa z wierzącym Abrahamem.”

W Księdze Rodzaju 12:4 czytamy, że gdy Abram wyszedł z Haranu miał 75 lat. Mija 16 lat. W księdze Rodzaju 16:16 czytamy; "A Abram miał osiemdziesiąt sześć lat, gdy Hagar urodziła mu Ismaela." a zaraz po tym, w następnym wierszu Rodzaju 17:1 czytamy, że "Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, ukazał się Pan Abramowi." Minęło trzynaście lat. To jest długi okres. Co działo się z wiarą Abrama, jakie myśli mu towarzyszyły? Czy w tym czasie Pan ukazywał się Abramowi? Tego nie wiemy. Po trzynastu latach następuje zmiana, którą symbolizuje zmiana imienia Abrama na Abraham.

"A gdy Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, ukazał się Pan Abramowi i rzekł do niego: Jam jest Bóg Wszechmogący, trwaj w społeczności ze mną i bądź doskonały! Ustanowię bowiem przymierze między mną a tobą i dam ci bardzo liczne potomstwo. Wtedy Abram padł na oblicze swoje, a Bóg tak do niego mówił: Oto przymierze moje z tobą jest takie: Staniesz się ojcem wielu narodów. Nie będziesz już odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, gdyż ustanowiłem cię ojcem mnóstwa narodów. Rozmnożę więc ciebie nad miarę i wywiodę z ciebie narody, i królowie pochodzić będą od ciebie. Rodzaju 17:1-6


Potem, rodzi się Izaak, a Pan Bóg wystawia wiarę Abrahama na próbę.
"Weź syna swego, jedynaka swego, Izaaka, którego miłujesz, i udaj się do kraju Moria, i złóż go tam w ofierze całopalnej" Rodzaju 22:2. Znamy tą historię bardzo dobrze. Najważniejsze w niej jest to, jak ona się kończy. Z uwagą przeczytajmy następny fragment;

"Przysiągłem na siebie samego, mówi Pan: Ponieważ to UCZYNIŁEŚ i nie wzbraniałeś się ofiarować mi jedynego syna swego,  będę ci błogosławił obficie i rozmnożę tak licznie potomstwo twoje jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza, a potomkowie twoi zdobędą grody nieprzyjaciół swoich,  i w potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi za to, że usłuchałeś głosu mego."

I właśnie do tego momentu odnosi się apostoł Jakub.

„Czyż Abraham, praojciec nasz, nie został usprawiedliwiony z uczynków, gdy ofiarował na ołtarzu Izaaka, syna swego? Widzisz, że wiara współdziałała z uczynkami jego i że przez uczynki stała się doskonała. I wypełniło się Pismo, które mówi: I uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało ku usprawiedliwieniu, i nazwany został przyjacielem Boga. Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie jedynie z wiary.” Jakuba 2:21-24

Na uwagę zasługują również słowa Pana Jezusa, który w jednej z rozmów z Żydami powiedział coś bardzo wymownego; "Odpowiadając, rzekli mu: Ojcem naszym jest Abraham. Jezus
im rzecze: Jeżeli jesteście dziećmi Abrahama, spełniajcie uczynki Abrahama." Jana 8:39

W liśc
ie do Hebrajczyków 11:8 czytamy; "Przez wiarę Abraham okazał POSŁUSZEŃSTWO, gdy został powołany, aby pójść na miejsce, które miał wziąć w dziedzictwo, i wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie."

Paweł z Jakubem się uzupełniają. Paweł przedstawia Abrama na początku drogi wiary. Gdzieś po drodze Abram, jest taka chwila, że wątpi, a jego wiara słabnie, mówi do Sary;  "Pan odmówił mi potomstwa." Rodzaju 16:2. Jakub przedstawia Abrahama, człowieka z dojrzalszą wiarą, popartą uczynkami.   Musimy popatrzeć na słowa Pawła i Jakuba w kontekście jakiego momentu z życia Abrahama piszą oni o usprawiedliwieniu z wiary i z uczynków. Widzicie, że są to dwie różne sytuacje w której widzimy Abrahama, oddzielone od siebie wieloma latami.  Gdy Abram patrzył w niebo, uwierzył Bogu, tam nie było żadnego czynu. Natomiast gdy później idzie na górę ofiarować swojego umiłowanego syna Izaaka, no to już są czyny potwierdzające wiarę i zaufanie Bogu, nie tylko słowa i deklaracje wiary. Konkretny czyn, okazanie posłuszeństwa Bogu, żywa wiara pot
wierdzona czynem.

Powtórzę myśl jaką się już dzieliłem we wcześniejszych rozważaniach.

Słowo wiara m
a bardzo szeroki wachlarz znaczeń łączących ze sobą pewność z ufnością i wiernością. Wiara nie może być oderwana od miłość i uczynków, ponieważ wtedy stała by się pojęciem abstrakcyjnym i martwym. Wiara, miłość i uczynki nie mogą być powodem do chlubienia się, przechwalania. W swoim rozważaniu chcę podkreślić ścisły związek pomiędzy wiarą a miłością i uczynkami. Dzisiaj w wielu wspólnotach uczniów Jezusa o tym się zapomina. Ten ścisły związek nazywam prawem wiary.

List do Rzymian a List Jakuba. To jest interesujące zestawienie. Dobrze by było poznać treść tych dwóch listów. Jestem zachęcony by kolejną księgą którą chciałbym dogłębnie poznać to List Jakuba. List Jakuba powstał około 40 r. n.e. lub w 62 roku. A więc około 10 lat przed lub 10 lat po napisaniu Listu do Rzymian. Prawdopodobnie jeden list jest uzupełnieniem drugiego listu, tylko nie wiemy w jakiej kolejności. Pamiętajmy, że Nowy Testament to nie tylko List do Rzymian, czy List Jakuba. Tak jak mamy cztery Ewangelie, czyli cztery różne i uzupełniające się spojrzenia na misję, dzieło, słowa Chrystusa kiedy był na ziemi. Podobnie jest z Pawłem i Jakubem, oto teraz obaj siadają z nami przy stole i opowiadają o łasce, wierze, usprawiedliwieniu i o dobrych uczynkach. Gdybyśmy nasze przekonania opierali tylko o list Jakuba moglibyśmy popaść w legalizm, lub w "uczynkowość". Jeżeli tylko na Liście do Rzymian, na wyrwanych z kontekstu jego fragmentach, wpadlibyśmy w szpony antynomizmu, z przekonaniem że żadne prawo już nas nie dotyczy i nie jest nam ani prawo, ani uczynki potrzebne. Co ciekawe Luter n
ie przepadał za listem "Jakubka" Twierdził on, ze list ten jest „listem słomianym”, nadającym się jedynie na podpałkę do pieca.

Warto zwrócić uwagę na użyte w wierszu trzecim greckie słowo 'elogisthē', od 'logizomai' które oznacza; zostało policzone, poczytane z
a, przypisane. To jest termin prawniczy powiązany z ekonomią i oznacza przekazanie własności z jednej osoby na drugą. To jest transakcja jednostronna, ktoś zapłacił za kogoś rachunek. Gdy idziesz do kasy zapłacić rachunek np za drogi luksusowy samochód, a kasjer oświadcza, ktoś już za to zapłacił. Jego pieniądze zostały przypisane, policzone za pana zapłatę. Z wielkiej wdzięczności używasz tego samochodu by pomóc innym.  Tak jest z przypisaniem nam sprawiedliwości.

NT Popowskiego tak to miejsce oddaje; "Co bowiem mówi Pismo? — „Uwierzył Abraham Bogu i wpisane mu [to] zostało na rachunku po stronie sprawiedliwości”.