Rozdział 3:26-28

„(...) którego Bóg ustanowił jako ofiarę przebłagalną przez krew jego, skuteczną przez wiarę, dla okazania sprawiedliwości swojej przez to, że w cierpliwości Bożej pobłażliwie [powściągliwie] odniósł się do przedtem popełnionych grzechów dla okazania [ujawnienia] sprawiedliwości swojej w teraźniejszym czasie, aby On sam był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, który wierzy w Jezusa [z wiary Jezusa]. Gdzież więc chluba twoja[przechwalanie się]? Wykluczona! [Wyrzucona jest] Przez jaki zakon? Uczynków? Bynajmniej, lecz przez zakon [prawo] wiary. Uważamy bowiem, że człowiek bywa usprawiedliwiony [dostępuje usprawiedliwienia] przez wiarę [dzięki wierze], niezależnie od uczynków zakonu.”


Jeszcze kilka słów na temat usprawiedliwienia

Usprawiedliwienie to kluczowy temat Listu do Rzymian. Występuje w nim około trzydziestu razy. W potocznym znaczeniu jest usprawiedliwienie to; wyjaśnienie, zwykle pisemne, czyjejś nieobecności gdzieś lub uzasadnienie, wytłumaczenie czyjegoś najczęściej złego postępowania, jakiegoś działania lub stanu rzeczy. Usprawiedliwienie to oczyszczenie kogoś z zarzutów, wyjaśnienie motywów działania, potwierdzenie słuszności czegoś. Usprawiedliwić się to oczyścić się z zarzutów, wytłumaczyć się przed kimś ze swojego postępowania.

Słowo usprawiedliwiam użyte w teologicznym znaczeniu, ma zupełnie inny sens od ogólnie przyjętego. Jest Bożym łaskawym uniewinnieniem. Jeżeli bowiem usprawiedliwiamy się, to przytaczamy dowody na to, że mamy rację. Jeżeli ktoś nas usprawiedliwia, to przytacza pewne fakty, które dowodzą, że postępowaliśmy w sposób właściwy. My jako podsądni nie mamy nic na swoją obronę, ani jednego argumentu przemawiającego na naszą korzyść. Jeżeli więc Bóg usprawiedliwia grzesznika, to nie znaczy, że znajduje On podstawy, aby dowieść mu jego prawości – wcale nie. Nie znaczy to także, że czyni On grzesznika dobrym człowiekiem. Oznacza to natomiast, że Bóg traktuje grzesznika tak, jak gdyby wcale nie był on grzesznikiem. Usprawiedliwiony grzesznik przez wiarę w Jezusa jest niczym sługa z przypowieści, któremu darowano wszystko.

Usprawiedliwienie to jest oddalenie grzechu w niebyt. Jak czytamy w Psalmie 103:12; „Jak daleko jest wschód od zachodu, Tak oddalił od nas występki nasze.” Usprawiedliwienie jest przybiciem do krzyża obciążającego nas listu dłużnego; „I was, którzy umarliście w grzechach i w nieobrzezanym ciele waszym, wespół z nim ożywił, odpuściwszy nam wszystkie grzechy; wymazał obciążający nas list dłużny, który się zwracał przeciwko nam ze swoimi wymaganiami, i usunął go, przybiwszy go do krzyża;” Kolosan 2:13,14

W rozważaniu „Sprawiedliwość i usprawiedliwienie”  podałem definicję usprawiedliwienia Williama Barclay. Inny autor John Mac Arthur podaje kolejną definicję usprawiedliwienia. „Określenie kogoś jako sprawiedliwego jest werdyktem, który zarówno zawiera w sobie zwolnienie z winy i kary za grzech, jak i przypisuje wierzącemu sprawiedliwość Chrystusa, która pozwala na osiągnięcie postawy, by zostać zaakceptowanym przez Boga. Bóg jednak ogłasza grzesznika sprawiedliwym tylko na podstawie sprawiedliwości Chrystusa. Chrystus przejmuje grzechy wierzącego i i umiera za nie ofiarną śmiercią, a chrześcijan poczytuje za nieskazitelnie posłusznych Bożemu Prawu. Grzesznik otrzymuje dar Bożej łaski jedynie dzięki wierze.”

”Lecz on [Jezus Chrystus] zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni. Wszyscy jak owce zbłądziliśmy [byliśmy grzesznikami], każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan jego dotknął karą za winę nas wszystkich.” Izajasza 53:5,6

Żadnej zasługi z naszej strony

Po raz kolejny Paweł podkreśla, że to co otrzymujemy od Boga, a otrzymujemy usprawiedliwienie, otrzymujemy z łaski, bez żadnej zasługi z naszej strony.  Czym się tu chlubić? Zasługujemy na coś zupełnie innego niż dostajemy z łaski Bożej za darmo.  Taką samą myśl Paweł umieszcza w Liście do Efezjan 2:8-9 „Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, jest to dar Boga. Nie z uczynków, aby nikt się nie chlubił.”

Który wierzy w Jezusa

Widzimy, że w procesie usprawiedliwienia, a także zbawienia potrzebna jest wiara. „Który wierzy w Jezusa.” Temat wiary jest obok łaski i usprawiedliwienia, kluczowym tematem Listu do Rzymian. Kilka najbliższych rozważań poświęcimy wierze. Obecnie ścierają się dwie koncepcje odnośnie wiary. Pierwsza koncepcja mówi, że to nie jest nasza wiara tylko wiara Jezusa, którą udziela nam. Druga, że to jest akt woli człowieka, by uwierzyć i chcieć przyjąć dar usprawiedliwienia i zbawienie. Pojawia się pytanie czy wiara jest darem Bożym, czy aktem ze strony człowieka?

Pan Jezus kilka razy powiedział, „wiara twoja” ; „wielka jest wiara twoja”. Uczniowie prosili; „Panie przydaj nam wiary.” Za kilka dni będziemy mówić w naszych rozważaniach o wierze Abrahama, który uwierzył Bogu i poczytane mu to zostało za sprawiedliwość.

Wcześniej już czytaliśmy o posłuszeństwie wierze, o i o tym, że wiara wierzących w Rzymie słynęła po całym świecie. Paweł pisał wcześniej, że „usprawiedliwienie Boże niej [w Ewangelii] bywa objawione, z wiary w wiarę, jak napisano: A sprawiedliwy z wiary żyć będzie.”

Definicję wiary mamy zapisaną w Liście do Hebrajczyków; „A wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy. Wszak jej zawdzięczają przodkowie chlubne świadectwo. Przez wiarę poznajemy, że światy zostały ukształtowane słowem Boga, tak iż to, co widzialne, nie powstało ze świata zjawisk. Przez wiarę złożył Abel Bogu wartościowszą ofiarę niż Kain, dzięki czemu otrzymał świadectwo, że jest sprawiedliwy, gdy Bóg przyznał się do jego darów, i przez nią jeszcze po śmierci przemawia. Przez wiarę zabrany został Henoch, aby nie oglądał śmierci i nie znaleziono go, gdyż zabrał go Bóg. Zanim jednak został zabrany, otrzymał świadectwo, że się podobał Bogu. Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają.” Hebr. 11:1-6

Wiara to przekonanie, że coś jest słuszne, prawdziwe, wartościowe lub że coś się spełni. Greckie słowo ‘pisteou’ oznacza wierzyć komuś, ufać, mieć do kogoś zaufanie, polegać na kimś, powierzyć cos komuś, Pisteou to także pewność, uwierzytelnienie, gwarancja, zapewnienie. Słowo greckie pochodzi od pistos co oznacza wierność, zapewnienie, niezawodność, rękojmię, gwarancję, ale też posłuszeństwo i uległość. Widzimy, że słowo wiara ma bardzo szeroki wachlarz znaczeń łączących ze sobą pewność z ufnością i wiernością.

Kiedy czytamy o bohaterach wiary, żaden z nich nie chlubił się swoją wiarą. Dzisiaj wiara w niektórych kręgach stała się powodem do przechwalania się. Pojawiło się zjawisko wiary w moc wiary. Z drugiej strony mamy całą rzeszę ludzi nie wierzących, nie wierzących Jezusowi i ludzi o których Paweł pisał, że są nieposłuszni wierze.

Gdzież więc chluba twoja?

Nasze uczynki, dokonania, pobite rekordy, napisane książki, nasze dokonania, osiągnięcia, wpływy, bogactwo, tytuły, obrzezanie, znajomość Biblii. Kim byśmy byli, gdyby nie usprawiedliwienie.  Nic, absolutnie nic z tych rzeczy o których mówimy nie może być powodem naszej chluby, a już tym bardziej  wywyższania się nad innych. Ani, nasze usprawiedliwienie, ani łaska, ani wiara. W ogóle postawa przechwalenia się, chlubienia się, bycia dumnym, nie jest dobrze widziana przez Pana Jezusa wśród Jego uczniów. Samozadowolenie, wysokie mniemanie o sobie. Wykluczone. Przykładem jest Paweł, autor listu. Pamiętacie jak się przestawił wierzącym w Rzymie? Jestem niewolnikiem Jezusa, a za jakiś czas przeczytamy; „nędzny ja człowiek”. Nie pisze o sobie, znany misjonarz, autor najważniejszych listów w NT, najlepszy ewangelista wszech czasów, doktor teologii hebrajskiej, uczestnik debaty światowej sławy filozofów na Areopagu, osobowość roku, mentor i coach Sylasa, Barnaby i wielu innych. Nie! Nic z tych rzeczy. Paweł pisze w innym miejscu coś bardzo ważnego;

„Jeśli więc mogę się chlubić, to tylko w Chrystusie Jezusie z powodu spraw odnoszących się do Boga. Rzymian 15:17 „Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię.” 1 Kor. 9:16 „Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata.” Galicjan 6:14

„aby żaden człowiek nie chełpił się przed obliczem Bożym. Ale wy dzięki niemu jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i poświęceniem, i odkupieniem, aby, jak napisano: Kto się chlubi, w Panu się chlubił. 1 Kor 1:28-31

Wszelka chluba z ciała, duma z osiągnięć jest wykluczona. To nie jest  łatwe, to obraża nasze poczucie wartości, ale taka postawa jest świadectwem naszej wiary.

Prawo wiary

W dzisiejszym fragmencie mamy użyty ciekawy termin; „prawo wiary”. Wiara rządzi się swoimi prawami, regułami.  Na podstawie dzisiejszego fragmentu można powiedzieć, że  prawo wiary jest krótkie: Bóg usprawiedliwia człowieka tylko i wyłącznie na podstawie wiary, niezależnie od uczynków. Taką odpowiedź otrzymałem na forum FB. Dziękuję za taką aktywność. Tak to prawda. Ale to jedna z zasad tego prawa. Inne dwie bardzo ważne zasady dotyczące wiary znajdujemy w innych listach Pawła i Jakuba; 

"Albowiem my w Duchu oczekujemy spełnienia się nadziei usprawiedliwienia z wiary,  bo w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani nieobrzezanie nic nie znaczy, lecz wiara, która jest czynna w miłości." Gal 5:5 "Bo jak ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa." Jakuba 2:26  Oprócz prawa wiary spotykamy w Liście do Rzymian jeszcze jeden termin; prawo [zakon] ducha.

„Bo zakon Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, uwolnił cię od zakonu grzechu i śmierci.” Rzymian 8:2