Rozdział 6:19

"po ludzku mówię przez wzgląd na [przyrodzoną] słabość waszego ciała. Jak bowiem oddawaliście członki wasze na służbę nieczystości i nieprawości ku popełnianiu [jeszcze większej] nieprawości, tak teraz oddawajcie członki wasze na służbę sprawiedliwości ku poświęceniu [uświęceniu]."


Po ludzku mówię...

Paweł pisze, pozwólcie, że użyję przykładu z życia. Z teologicznego wykładu przechodzi do praktycznego zastosowania prawdy biblijnej. Ze względu na słabość naszego ciała. Paweł do tej pory mówił nie tyle w sposób filozoficzno teologiczny, ale duchowy. Nie bardzo zrozumiały dla cielesnego człowieka. W rzymskiej  wspólnocie byli ludzie bardziej cieleśni niż duchowi, dlatego teraz Paweł chce powiedzieć coś wprost, bardziej zrozumiale, po ludzku.  Paweł po raz pierwszy pisze o rozdźwięku pomiędzy duchem, człowiekiem wewnętrznym, a ciałem, człowiekiem zewnętrznym. Zobaczymy to bardzo wyraźnie w dalszej części Listu do Rzymian. Na przykład w  Rzymian 7:5 czytamy; „Albowiem gdy byliśmy w ciele”, „Kiedy bowiem żyliśmy według ciała”.  Ta słabość ciała, starego człowieka próbuje kolaborować z grzechem, sprawia, że czasami robimy, mówimy coś co się nam samym nie podoba i czego się wstydzimy i żałujemy. Dlatego Paweł zwraca się z apelem; , tak teraz stawiajcie swoje członki „zewnętrznego człowieka” w niewolę sprawiedliwości ku uświęceniu. Trwanie w nieczystości, w nieprawości, tylko ją pogłębia i nakręca. Trwanie w sprawiedliwości, prawości prowadzi ku świętości.

W tym momencie trzeba podać definicję ciała gr. sarks. Ciało w znaczeniu teologicznym to coś więcej niż mięśnie pokryte skórą. Ciało może być duchowe, ciało to osoba, mówiąc ogólnie o człowieku. W Biblii czytamy, że w małżeństwie, dwoje fizycznych ludzi staje się jednym niematerialnym ciałem. Ciało o którym pisze Paweł to nasza stara natura, przyzwyczajenia, pragnienia, charakter, to niematerialne ciało posiada materialne członki gr. mele. co oznacza mięśnie, skórę, tkanki i narządy.

Niematerialne ciało, w znaczeniu teologicznym jest przyczółkiem dla  grzechu, a uczynki ciała są niegodziwe i nieprawe.

Czym jest służba nieczystości i nieprawości ku popełnianiu jeszcze większych, kolejnych nieprawości? Na to pytanie obszernie Paweł odpowiada w Galacjan 5:19-22; "Jawne zaś są uczynki ciała, mianowicie: wszeteczeństwo, nieczystość, rozpusta,  bałwochwalstwo, czary, wrogość, spór, zazdrość, gniew, knowania, waśnie, odszczepieństwo,  zabójstwa, pijaństwo, obżarstwo i tym podobne; o tych zapowiadam wam, jak już przedtem zapowiedziałem, że ci, którzy te rzeczy czynią, Królestwa Bożego nie odziedziczą." 

„Dlatego nie upadamy na duchu; bo choć zewnętrzny nasz człowiek niszczeje, to jednak ten nasz wewnętrzny odnawia się z każdym dniem.” 2 Koryntian 4:16

Praktyczne zastosowanie:

Na początku rozdziału (6:4) Paweł prosi abyśmy chodzili w nowości życia, następnie pisze o potrzebie zaangażowania naszego rozumu. „Abyście wiedzieli”, „czy nie wiecie”. (1:13, 6:9,16). Dalej czytamy, „że mamy uznać siebie za, zaliczyć siebie do”, (6:11), a więc mamy rozmyślać, wyciągać wnioski. W (6:13) czytamy, by nie udostępniać swojego ciała za narzędzie, za broń grzechowi. Mamy być posłuszni sprawiedliwości, prawości (6:16). Wiersz (6:17) mówi nam o tym, że mamy z całego serca słuchać nauki apostolskiej, podporządkować się jej. W dzisiejszym (6:19) wierszu również czytamy, że mamy coś zrobić z naszym ciałem. Nic tu nie dzieje się automatycznie. Pan Bóg daje nam wiele, ale my musimy również włożyć pewien wysiłek, staranie, czasami walkę „oddając członki nasze na służbę sprawiedliwości ku poświęceniu."

Uświęcenie, poświęcenie

Uświęcenie jest procesem które prowadzi do świętości. Świętość jest niezbędnym składnikiem duchowego ciała, nowego wewnętrznego człowieka. We wstępie do Listu (1:4) Paweł pisał o Duchu uświęcenia, W Liście do Koryntian 6:11 czytamy; "A takimi niektórzy z was byli [cieleśni]; aleście obmyci, uświęceni, i usprawiedliwieni w imieniu Pana Jezusa Chrystusa i w Duchu Boga naszego." Dalej w 1 Lićie do Tesaloniczan 4:3,7 Paweł dodaje; "Taka jest bowiem wola Boża: uświęcenie wasze,(…) Albowiem nie powołał nas Bóg do nieczystości, ale do uświęcenia.” I jeszcze jeden fragment z Hebrajczyków 12:14; "Dążcie (...) do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana,"

Paweł kieruje piękne życzenie do wspólnoty w Tesalonikach; „A sam Bóg pokoju niechaj was w zupełności poświęci, a cały duch wasz i dusza, i ciało niech będą zachowane bez nagany na przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa.”1 Tesaloniczan 5.23

Poświęcenie, uświęcenie, świętość pochodzą od greckiego słowa hagios. Słowo „święty” znaczy: „różny”, „odmienny”, „odłączony”. Grecki termin hagios jest zazwyczaj odpowiednikiem hebrajskiego qadosz, rzeczownika o nie ustalonej etymologii, wyrażającego ideę „rozdzielania” i „przynależenia, poświęcenia dla Boga”. To co święte należy więc do Boga, a co jest Bożego – jest święte. Świątynia była hagios, ponieważ różniła się od innych budynków; dzień święty jest hagios, ponieważ różni się od innych dni; chrześcijanin jest hagios, ponieważ różni się od innych ludzi, jest oddzielony i poświęcony Panu. Świętość Chrystusa znaczy, że jest On całkowicie oddzielony od grzechu i od grzeszników, od złego systemu panującego na tym świecie. „Ja, Pan, jestem waszym Świętym.” Izaj. 43:15 Bóg jest święty, jest Ha-Kadosz, ponieważ różni się od ludzi. Jest Najświętszy ponieważ różni się od wszystkiego co jest na niebie i na ziemi. Bóg posiada cechy, które należą wyłącznie do Niego.