Rozdział 12:1, 2

”Wzywam [radzę, zachęcam, napominam] was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą [przeznaczoną tylko dla Boga], miłą Bogu, bo taka winna być duchowa [rozumna, świadoma] służba wasza.

A [Innymi słowy] nie upodabniajcie się [nie dostosowujcie się] do TEGO świata, ale się przemieńcie [przeobraźcie] przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą [czego chce Bóg], co jest dobre, miłe [akceptowalne] i doskonałe [dojrzałe].”


Rozpoczynamy kolejną obszerną część, która zawiera praktyczne wskazówki jak prowadzić uświęcone życie chrześcijańskie w zborze i poza nim. Fragment ten odpowiada na pytanie Piotra - jakimiż my powinniśmy być w świętym postępowaniu i w pobożności. 1 Piotra 3:11 Na podstawie pierwszych rozdziałów Listu do Rzymian opracowałem Katalog czynów niegodziwych, teraz możemy, na podstawie ostatnich rozdziałów opracować Katalog  czynów dojrzałego ucznia Jezusa.

"abyście postępowali w sposób godny Pana ku zupełnemu jego upodobaniu, wydając owoc w każdym dobrym uczynku i wzrastając w poznawaniu Boga," Kolosan1:10


Abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą

Aby zrozumieć czym jest ofiara, musimy sięgnąć do Starego Testamentu. Dowiemy się, że ofiara miała być oddzielona  od stada poprzez nałożenie rąk, miała być „bez skazy”, następnie oczyszczona, umyta [miały być obmyte wnętrzności], zarżnięta i spalona. Miała być, podobająca się Bogu i wydająca „miłą woń dla Pana”. Czy widzimy tu wyraźną analogię do życia ucznia Jezusa?

Coś się zmieniło w systemie składania ofiar, teraz ludzie zamiast składać ofiary miłe Bogu, sami stają się żywymi ofiarami. Tą ofiarą jest codzienna służba wasza. Użyte tutaj greckie słowo znaczy akt kultu. Za czasów Pawła, ofiary składane były codziennie, dwa razy, rano i wieczorem. W odróżnieniu od ofiar ze zwierząt, nasza ofiara z ciał, jest żywa mimo, że już "umarliśmy". Ta ofiara nieustannie płonie, ale tak jak krzew na pustyni nie spala się.

Nasza cielesność musi się spalać na ołtarzu zwykłej codzienności, prób i doświadczeń ponieważ; "Ci zaś, którzy są w ciele, Bogu podobać się nie mogą. Ale wy nie jesteście w ciele, lecz w Duchu, jeśli tylko Duch Boży mieszka w was. Jeśli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten nie jest jego." Rzymian 8:8

”Umarłszy bowiem, dla grzechu raz na zawsze umarł, a żyjąc, żyje dla Boga. Podobnie i wy uważajcie siebie za umarłych dla grzechu, a za żyjących dla Boga w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. (…) nie oddawajcie członków swoich grzechowi na oręż nieprawości, ale oddawajcie siebie Bogu jako ożywionych z martwych, a członki swoje Bogu na oręż sprawiedliwości [na żywa ofiarę Bogu]. (…) po ludzku mówię przez wzgląd na słabość waszego ciała. Jak bowiem oddawaliście członki wasze na służbę nieczystości i nieprawości ku popełnianiu nieprawości, tak teraz oddawajcie członki wasze na służbę sprawiedliwości ku poświęceniu.” Rzymian 9:10-13,19

Podobna retorykę używa Paweł w Rzymian 15:16 i Efezjan 4:22-24 gdzie czytamy; „żebym był dla pogan sługą Chrystusa Jezusa, sprawującym świętą służbę zwiastowania ewangelii Bożej, aby poganie stali się ofiarą przyjemną, poświęconą przez Ducha Świętego.”; „Zewleczcie z siebie [ofiarujcie na spalenie] starego człowieka wraz z jego poprzednim postępowaniem, którego gubią zwodnicze żądze, i odnówcie się w duchu umysłu waszego, a obleczcie się w nowego człowieka, który jest stworzony według Boga w sprawiedliwości i świętości prawdy.”

Apostoł Piotr dodaje; "I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa." 1 Piotra 2:5

To jest nasza codzienna służba „świątynna” odbywa się w duchu i w obszarze naszego rozumu. To jest duchowa i rozumna służba.  Inne tłumaczenia oddają; „Taka tedy niech będzie wasza cześć rozumnie okazywana Bogu”, mówią o rozumnej służbie, wykonywanej świadomie, z pełnym przekonaniem. Termin grecki 'logikos wywodzi się z 'logizomai', oznaczającego „rozumowanie” B. Utley napisał; "W tym kontekście mogło oznaczać to „rozumną” lub „racjonalną” służbę; Sednem wydaje się tu być świadome ofiarowanie prawdziwego siebie w przeciwieństwie do rytualnych ofiar składanych z martwych zwierząt ofiarnych. Bóg chce, żeby nasze życie cechowało się miłością i służeniem Mu, a nie formalistycznymi procedurami, które nie mają wpływu na naszą codzienność."

Abyście składali ciała swoje jako ofiarę świętą

Święty oznacza oddzielony i przeznaczoną tylko dla Boga. W wierszu drugim Paweł pisze Innymi słowy nie upodabniajcie się, nie dostosowujcie się do TEGO świata. Uczniowie Chrystusa nie mogą kochać swojego Pana, a jednocześnie trwać w wszetecznym związku ze światem.  Na tym polega  świętość naszej ofiary, by być nie splamionym przez świat. "Czystą i nieskalaną pobożnością przed Bogiem i Ojcem jest (...)  zachowywać siebie nie splamionym przez świat." Jakuba 1:17 By osiągnąć owo rozdzielenie od świata, jest potrzeba by złożyć w ofierze Bogu naszą cielesność, starego człowieka.

"Nie miłujcie świata ani tych rzeczy, które są na świecie. Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca.  Bo wszystko, co jest na świecie, pożądliwość ciała i pożądliwość oczu, i pycha życia, nie jest z Ojca, ale ze świata.  I świat przemija wraz z pożądliwością swoją; ale kto pełni wolę Bożą, trwa na wieki." 1 Jana 2:15-17

"Wiarołomni [cudzołożnicy i cudzołożnice], czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem, to wrogość wobec Boga? Jeśli więc kto chce być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga." Jakuba 4:4

Nie upodabniajcie się do tego świata, nie starajcie się podobać ludziom, ale Bogu. Biblia zachęca nas abyśmy upodabniali się do Chrystusa i dokładali starań by się Jemu podobać;

"Dlatego też dokładamy starań, żeby, niezależnie od tego, czy mieszkamy w ciele, czy jesteśmy poza ciałem, jemu się podobać." 2 Koryntian 5:9

Nasza płonąca i niespalająca ofiara z naszych ciał, musi być nie tylko żywa, ale i święta. Słowo Boże wiele miejsca poświęca świętości i uświęceniu. Np. Piotr napisał; "lecz za przykładem świętego, który was powołał, sami też bądźcie świętymi we wszelkim postępowaniu waszym, ponieważ napisano: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty. " 1 Piotra 1:15,16

"Taka jest bowiem wola Boża: uświęcenie wasze."
1 Tesaloniczan 5:3

"Dążcie (...) do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana,"
Hebrajczyków 12:14

Ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego

W NT jest kilka fragmentów mówiących o odnowieniu, Paweł pisze w listach do Koryntian o Nowym Stworzeniu; "oto wszystko stało się nowe." Ale ta nowa istota musi wzrastać, to jest proces. Nowe narodzenie to początek drogi odnowy i ciągłych przemian. Przemieńcie się. Paweł apeluje aby wierzący zmieniali swój sposób, lub też pozwolili Bogu na dokonanie zmiany bycia, charakteru, priorytetów. Trzeba tu dokonać dokonać transformacji  z gr. 'metamorfo'.  Przekształcić, to zmienić kogoś lub coś w kogoś lub w coś innego. To jest definicja żywej ofiary.

"aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej. Efezjan 4:13

"skoro zewlekliście z siebie starego człowieka wraz z uczynkami jego, a przyoblekli nowego, który się odnawia ustawicznie ku poznaniu na obraz tego, który go stworzył. W odnowieniu tym nie ma Greka ani Żyda, obrzezania ani nieobrzezania, cudzoziemca, Scyty, niewolnika, wolnego, lecz Chrystus jest wszystkim i we wszystkich." Kolosan 3:10

Paweł wyraźnie wskazuje na konieczność odnowienia umysłu, sposobu myślenia. Tu przecież jest mowa o nawróceniu się. Nawrócenie od gr. 'metanoia' to przemiana duchowa, przyjęcie nowego systemu wartości, poglądów i zasad. "Ale my jesteśmy myśli Chrystusowej." 1 Koryntian 2:16

Kilka słów o ofiarności i modlitwie

Miłą Bogu ofiara jest również nasze dziękczynienie, nasza modlitwa (ofiara z kadzidła). Żywa ofiara naszego ciała to także nasza ofiarność. Czytamy o tym w Hebrajczyków 13:15,16; „Przez niego więc nieustannie składajmy Bogu ofiarę pochwalną, to jest owoc warg, które wyznają jego imię. A nie zapominajcie dobroczynności i pomocy wzajemnej; takie bowiem ofiary podobają się Bogu.”

”Poświadczam zaś, że odebrałem wszystko, nawet więcej niż mi potrzeba; mam wszystkiego pod dostatkiem, otrzymawszy od Epafrodyta wasz dar, przyjemną wonność, ofiarę mile widzianą, w której Bóg ma upodobanie. A Bóg mój zaspokoi wszelką potrzebę waszą według bogactwa swego w chwale, w Chrystusie Jezusie." Filipian 4: 18,19

"Niech wznosi się ku tobie modlitwa moja jak kadzidło, A podniesienie rąk moich jak ofiara wieczorna!" Psalm 141:2

"Dlatego napominam was, bracia, przez wzgląd na miłosierdzie Boże, abyście oddawali siebie na ofiarę, żywą i zastrzeżoną dla Boga. To Mu się spodoba - na tym logicznie polega wasz "kult świątynny"." Mesjański NT