Miejcie czyste sumienie

Oni to ukazują działanie prawa wpisanego w ich serca, za poświadczeniem ich sumienia i myśli wzajemnie się oskarżających lub też (biorących w obronę) usprawiedliwiających)
 

Poganin Cyceron napisał: „To prawdziwe i najwyższe prawo, które może rozkazywać i zakazywać, jest słuszną, rozumną wolą najwyższego bóstwa”. Takie stwierdzenie jest dowodem na to, że Pan Bóg wpisał we wnętrze każdego człowieka prawo. Sumienie to myśli wzajemnie się oskarżających lub też biorące w obronę. Sumienie jest naszym wewnętrznym adwokatem i prokuratorem.  
Sumienie to pojęcie filozoficzne. W czasach Pawła wielu filozofów zajmowało się tym tematem.

Sumienie – (gr. syneīdēsis; łac. conscientia) pojęcie z dziedziny etyki i teologii moralnej najczęściej używane na oznaczenie zdolności czy władzy ludzkiej psychiki, która odpowiedzialna jest za doświadczanie niespekulatywnego, intuicyjnego, wewnętrznego, prostego, autorytatywnego przekonania połączonego z reakcją emocjonalną o złu lub dobru moralnym danego zamierzonego bądź wykonanego czynu.
Oprócz powyższego znaczenia, w którym sumienie to szczególny zespół intuicji moralnych, pojęcie to używane jest również na oznaczenie zespołu przekonań, wartości i reguł moralnych akceptowanych przez daną osobę lub grupę oraz w znaczeniu oceniającym w celu pochwały wysokiej wrażliwości moralnej (np. Jan jest człowiekiem sumienia) lub wyrażenia nagany (np. Jan jest pozbawiony sumienia). Etymologicznie polski termin „sumienie” znaczy „wątpienie”. W XV wieku występowało w formie: sąmnienie i sampnienie, a jeszcze w XIX w. sumnienie. Składa się z przedrostka są, oznaczającego „spólność”. Rdzeń mnie znaczy: „mniemać tak czy siak”.

Filozofia starożytna nie wypracowała odrębnej teorii sumienia, chociaż nie brak o nim fragmentarycznych wzmianek. Łacińska conscientia jest kalką językową greckiej syneīdēsis. Składa się z rdzenia scientia (znajomość czegoś, umiejętność, wiedza, gałąź wiedzy) oraz z przedrostka co(n), który wyraża towarzyszenie komuś, związek, stosunek, równoczesność. W epoce przedrześcijańskiej grecki rzeczownik syneīdēsis przyjmował znaczenie „współwiedzy”, „świadomości towarzyszącej”, świadomości moralnej własnego złego działania, autorytatywnej instancji, której przypisywano niekiedy sakralną rolę (utożsamianą z bóstwem). Rozwój tego pojęcia nastąpił wraz ze średniowieczem. Conscientia w znaczeniu sumienia występowała najczęściej u Teruliana, a później w pełni wyrazu u Augustyna. Idąc za Nowym Testamentem, wskazywał on, iż sumienie chrześcijan to zawsze równocześnie wiedza o własnym staniu wobec Boga, przed jego obliczem. Sumienie jest współwiedzą również dlatego, iż Bóg zawsze zna tajemnice sumienia.

Polecam uwadze ciekawy artykuł na temat sumienia pod adresem; http://etykapraktyczna.pl/encyklopedia/etyka-ogolna/sumienie.html

 Sumienie to zdolność rozstrzygania, to wątpliwości, czy to co robię jest słuszne i dobre. Czy tak powinienem postąpić? Czy decyzja którą podejmuje jest właściwa. O tym procesie czytamy w Łukasza 12:57; „Dlaczego sami z siebie nie umiecie osądzić, co jest sprawiedliwe (słuszne)?”

W ST czytamy, że Dawida ruszyło sumienie gdy zrobił coś złego; „Lecz potem Dawida ruszyło sumienie, że kazał przeprowadzić spis ludności. Rzekł więc Dawid do Pana: Zgrzeszyłem bardzo, że to uczyniłem; lecz teraz, Panie, odpuść winę sługi twego, gdyż postąpiłem bardzo nierozsądnie.” 2 Samuelowa 24:10

O sumieniu czytamy w innych miejscach Nowego Testamentu, Piotr prosi „Miejcie czyste sumienie.” 1 Piotra 3:16

W 1 Tym. 1: 5,19, 3:9 2 Tym. 1:3 czytamy o dobrym, czystym sumieniu; „Końcem zaś przykazania jest miłość płynąca z czystego serca, z prawego (dobrego) sumienia i wiary nieobłudnej.”; „Mając wiarę i czyste sumienie, które niektórzy odrzucili i stali się rozbitkami w wierze.”; „Zachowujący tajemnicę wiary w czystym sumieniu.”; „Dziękuję Bogu, któremu jak moi przodkowie służę z czystym sumieniem,”

Apostoł Paweł sam troszczył się, żeby mieć czyste i spokojne sumienie. To było dla niego bardzo ważne. „Mężowie bracia, ja aż do dnia dzisiejszego żyłem przed Bogiem z całkowicie czystym (spokojnym) sumieniem.”; „Przy tym sam usilnie staram się o to, abym wobec Boga i ludzi miał zawsze czyste sumienie.” Dzieje 23:1, 24:16  „Módlcie się za nas; jesteśmy bowiem przekonani, że mamy czyste sumienie, gdyż chcemy we wszystkim dobrze postępować.” Hebr. 13:18 „To bowiem jest naszą chlubą: świadectwo naszego sumienia.” 2 Kor 1, 12

Dalej w NT czytamy o sumieniu napiętnowanym, wypalonym:  „Mówiąc kłamstwo w obłudzie, mając napiętnowane sumienie (piętnem wypalonym na własnym sumieniu);” 1 Tym. 4:2. Sumieniu splamionym, pokalanym: „ale pokalane są zarówno ich umysł, jak i sumienie.” Tytusa 1:15, Słabym, zbrukanym,  skalanym, brudnym: „Lecz nie wszyscy mają właściwe poznanie; niektórzy bowiem, przyzwyczajeni dotąd do bałwochwalstwa, spożywają mięso jako składane w ofierze bałwanom i sumienie ich z natury słabe, kala się.” 1 Kor. 8:7

Paweł w Rzymian 14: 23 napisał, że w sumieniu rodzi się przekonanie; „Lecz ten, kto ma wątpliwości, gdy je, jest potępiony, bo nie postępuje zgodnie z przekonaniem; wszystko zaś, co nie wypływa z przekonania, jest grzechem."

Przelana na krzyżu krew Pana Jezusa ma moc oczyścić nasze sumienia; „o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował samego siebie bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych uczynków, abyśmy mogli służyć Bogu żywemu.” Hebr. 9:14